Nogal plotseling
Allereerst; ik mis jullie wel hoor!! Vooral de leuke reacties, tips, links en de verhalen hoe het met jullie gaat. Zijn er nog mensen die de afgrijselijke hagelbuien over hun tuin hebben gekregen, zijn er nog mensen die juist nog steeds geen druppel regen hebben gehad, hoe is het met Janneke, Nadi, Mayra, Margriet, Rob, Ruben, Linda en al die anderen. Maar tegelijkertijd voelt het bijna alsof ik vakantie heb, ik eet nu ‘s ochtends zelfs ook gewoon weer gewoon ontbijt aan tafel in plaats van achter de computer 🙂 .
Hoe is het hier afgelopen met alle buien? Nou, hier is de grond nog steeds kletsnat, maar dan ook echt volledig verzadigd. Het grote nadeel van vette klei, het kan dagen of zelfs weken duren voor het weg is. Als er 2 millimeter regen valt staan de plassen weer op de tuin alsof het 20 millimeter was. En dus wel wat dood en verderf. Zo’n 10 tomaten in de kassen gaan dood:
Het water heeft gewoon in de kassen gestaan, op de ene plaats wat meer dan op de andere plaats. We hebben direct na die enorme regenval (is het al weer 5 dagen geleden?) alle deuren en ramen van de kassen helemaal open gezet zodat de luchtvochtigheid zou dalen. En de grond gelijk met schrepels opengetrokken. En dan maar hopen op zon en wind en geen regen. Helaas is dat niet helemaal gelukt. En wat er verloren is, is jammer. Gelukkig hebben we nog genoeg tomatenplanten over voor een goede oogst (als er maar niet nog meer van dat soort buien komen – mag het nu eindelijk eens zomer worden?).
Ze heeft nog heel even nodig, een dag of 3, en dat zou betekenen dat ondanks alle tegenslag en regen en slakkenvraat we nog net voor 1 juli onze eerste tomaat kunnen oogsten. En dat wordt dan de Paul Robeson, bijzonder omdat ze hier in andere jaren zeker niet laat was maar wel later dan bijvoorbeeld de vroege Amber Coloured en Kimberley (die juist dit jaar op andere plaatsen in de kassen nog knettergroen en onrijp zijn). Vreemd jaar dus!
En zo zaten we, na het harde werken in de kas om nog te redden wat er te redden viel, even uit te zweten in de tuin.
En viel het op dat (bij de rode pijl) de sjalotten plat bleven liggen. We dachten dat ze ‘plat waren geregend’, maar waarom kwamen ze niet meer overeind dan? Het blad nog groen. Bij nadere inspectie bleek het zo hard te hebben geregend dat de sjalotten los van elkaar en de grond lagen. Een beetje te jong, nog niet afgestorven, en ook niet heel groot (maar zeker ook niet klein). Dan maar oogsten (nou ja, dat was dus eigenlijk niet meer nodig, gewoon oprapen was voldoende):
We zijn er eigenlijk helemaal niet ontevreden over. Ze gaan mee naar huis, daar hangen ze onder een afdak in ieder geval droog om af te sterven zodat we ze kunnen bewaren.
En op de foto bij de blauwe pijl zie je de knofloken, ook nog niet afgestorven maar wel akelig in een ernstige schimmel geschoten. Dus die ook maar gelijk geoogst (en direct op die plaats worteltjes gezaaid – poging 5!). Helaas nog niet zo groot, maar nou ook weer niet schrikbarend klein:
En de witte knofloken hadden nog wel in de grond kunnen blijven, maar of dat nou goed zou zijn, met die schimmel…… En de rode knofloken liepen al weer uit:
Die zijn duidelijk al wel ‘klaar’, en door de vele regenbuien beginnen de afzonderlijke tenen in de bol zelf al weer uit aan het lopen (te zien aan de witte puntjes die bovenin al weer groeien), willen al hun eigen gezin gaan stichten. En dat kan natuurlijk niet (er is nu eenmaal geen plaats voor 8 bollen binnen een bol).
En zo verzamelen we op die dag best aardig wat oogst. De knofloken mee naar huis, de sjalotten, 3 bakken aardbeien, 4 bakken zwarte bessen, 1 bakje aalbessen, 4 courgettes, het werd nog sjouwen.
En zo belanden we plotseling, na zoveel regen en pech, zomaar ineens in de oogstmaand (wat eigenlijk augustus is maar wij moestuinders weten wel beter; juli is de maand dat vroege aardappelen worden gerooid, er al bieten kunnen worden geoogst, en worteltjes (als ze zouden zijn gekiemd), heel veel tomaten natuurlijk, uien, knofloken, sjalotten, en boontjes.
Want nog een weekje (met hopelijk een klein beetje aardig weer), en we kunnen stamsperzieboontjes oogsten. En dat is maar goed ook, want de stokbonen staan een meter of 20 verderop in de modder en gaan het begeven.
Nog net op tijd (over 2 dagen is juni voorbij) ga ik die vandaag dus nog maar een keer zaaien.
Echt een heel vreemd jaar.