Ik kreeg naar aanleiding van mijn tuindagboek van 11 mei wat vragen over het stekken van tomaten. En dus op deze plaats even een kort verhaaltje over het stekken van tomaten (want het is echt heel gemakkelijk).

 

Voor de buitenteelt kun je wel tot en met de hele maand mei stekken. Handig omdat het toch zomaar eens kan gebeuren dat een zaailing dood gaat en je dan een lege plaats of pot hebt die je graag nog zou willen gebruiken voor een goede tomaat. Of wanneer je een dure plant hebt gekocht in de winkel en je er eigenlijk nog wel 1 of 2 bij had gewild.

Voor de teelt in de kas heb je nog wat meer tijd (omdat je daar nog wel tot zo rond oktober kunt oogsten kun je dus ook nog later stekken), zo tot de 2e week van juni (hangt natuurlijk ook een beetje af van de tomaat die je stekt, een vroege cherrytomaat of een late grote vleestomaat)

Afijn. Voor het stekken neemt men een gezonde plant :- ). Zie de eerste foto, een stamtomaat, in dit geval de Turks Muts, een vleestomaat. Toevallig met aardappelblad. Raak daardoor niet in de war, ze is een gewone tomaat, er bestaan nu eenmaal rassen met wat verschillen in bladvorm.

Dit is een stamtomaat, netjes opgebonden en gediefd maar voor het stekken van de tomaat 1 dief laten zitten, onderin de plant.

 

Op de tweede foto zie je de dief van dichtbij, in de oksel van de plant. gezond en stevig. En al een centimeter of 10 lang en dat is prima.

Bedenk dat kleine diefjes van korter dan 4 centimeter lastiger stekken, simpelweg omdat het diefje nog niet zo sterk en stevig is. Maar mocht je eens per ongeluk zo’n klein diefje afbreken dat je had willen stekken, dan toch gewoon proberen want dat is me zeker ook al een paar keer toch prima gelukt (het grootste probleem met die kleine korte stekjes dat je het stekje minder diep in de potgrond kunt duwen).

 

Op deze foto heb ik de stek geplukt. Met een bakje water in de hand, de dief gelijk in het water gezet.

Ook al heb je alles al klaar staan om te stekken, dan nog kan ik je adviseren de dief direct bij het plukken in het water te zetten. Want op het moment dat je haar plukt gaat ze dood.

En ook al duurt het bijvoorbeeld maar 2 minuten voor je haar in de grond kunt zetten, dat is eigenlijk 2 minuten teveel (het is misschien een heel vreemde vergelijking maar probeer maar eens 2 minuten je adem in te houden en daarna de trap op te lopen, ik weet zeker dat je makkelijker de trap oploopt als je gewoon 2 minuten door had mogen ademen 🙂 ). Ik bedoel er in ieder geval mee aan te geven dat elke seconde minder stress voor de dief/aanstaande stek helpt aan een makkelijker herstel. En dat geldt trouwens natuurlijk niet alleen voor tomaten, dat geldt voor alle stekken (en ook voor het plukken van bloemen voor in een vaas!). Als je dus iets plukt, voor stek, ent of plukbloem, neem gewoon een bakje of emmertje water mee naar de plant waar je de afgeknipte stengel direct in kunt zetten.

 

Zorg dat je van tevoren al een potje  hebt gevuld met een mengsel van 5 delen potgrond en 1 deel grof zand en/of vermiculiet, dat je al goed nat hebt gemaakt. Prik er met een stokje of je vinger een gaatje in tot ruim de helft van het potjes diep. Want je wilt de stek graag vrij diep in de grond steken. De stek zelf haal je natuurlijk zo laat mogelijk uit het water. Snijd met een scherp mesje de onderkant van de stengel schuin af. Want op deze manier heb je meer oppervlak dat worteltjes kan maken dan wanneer je de stengel recht af zou snijden.

Mocht je stekpoeder hebben, dan is dat handig en doop je de stek nu in de stekpoeder, blaas het teveel aan poeder eraf en steek de stek in de grond. Zonder stekpoeder gaat het ook nog steeds best goed, maar stekpoeder (een potje kost nog geen 10 euro en je doet er jaren mee) zorgt er voor dat schimmels minder kans krijgen en de stekken door de toegevoegde planthormonen sneller worteltjes maken.

 

In ieder geval steek je de stek in het voorgemaakte gaatje in de grond in het potje, de helft daarvan gaat dus onder de grond. En geef gelijk water (dat heb je in het bakje of emmertje toch nog naast je staan). Liever te nat dan te droog. Het teveel aan vocht loopt toch via de afwateringsgaatjes weg. En het water geven heeft niet direct als doel om vocht te geven maar het water zorgt ervoor dat de grond zich goed om het stekje heen sluit.

Op de foto zie je al dat ondanks de goede zorgen de stek het best zwaar heeft, het blad en de stengels gaan hangen.

Het is nu belangrijk een goed plekje voor haar te zoeken. En een goed plekje is een koel plekje, dus niet in de kas en niet in de zon. Zonder warmte kan de stek makkelijker overleven omdat er geen/minder verdamping van vocht is. En dus staat de stek hier achter het 1000-litervat. Je ziet aan de groene aanslag al dat er weinig tot geen zon komt 🙂 .

En dan is het alleen nog maar belangrijk om haar de tijd te geven, en te zorgen dat ze water krijgt wanneer dat nodig is, laat het potje niet uitdrogen.

Ik heb bovenstaande foto’s gemaakt op 16 mei 2014, de dag dat ik heb gestekt. En hieronder zie je de stek dan op 28 mei 2014, 12 dagen later.

 

Ze staat weer fris overeind, het blad lijkt zelfs al iets gegroeid. Ze staat nog steeds buiten in de schaduw, en daar mag ze de komende warme en zonnige dagen nog blijven. Maar na het weekend mag ze de kas in. En over een week of 2 is ze dan waarschijnlijk groot en gezond genoeg (met genoeg wortels, dat is het belangrijkst) om uitgeplant te mogen worden.

 

Nog steeds heel druk in de tuin. Want alles komt nu tegelijkertijd; ik ben nog druk aan het zaaien (weer nieuwe sla en krulandijvie, maar ook nog wat stambonen en sojabonen, wat Tropaeolum, nog wat gele bietjes, Melothria, Nieuw-Zeelandse spinazie, etc.). Maar tegelijkertijd groeit het onkruid als een gek en moeten we wieden. En we kunnen al zo links en rechts oogsten (sla, andijvie, rabarber, rucola, mosterdblad, etc.). En we moeten verzorgen (aalbessenstruiken snoeien, het aardbeienveldje afdekken met netten tegen vogelvraat, stokken voor de bonen zetten, tomaten dieven, preizaailingen uitplanten).

Toen ik gisteren foto’s maakte viel het me op dat daar veel paars tussen zat. Ik hou denk ik erg van paars, zowel in de tuin als op mijn bord. In de tuin vind ik paars mooi met contrasterende kleuren (bijvoorbeeld felrood, of warm geel). En er bestaan natuurlijk best veel soorten paars (van violetpaars, lilapaars, paarsroze, donker auberginepaars, etc., etc.). En dus op deze pagina wat foto’s van paars in onze tuin….

Op de eerste foto zie je de sla Red Triangle. Voor zover ik weet één van de allerdonkerste slarassen. De sla maakt geen krop, het blad is tongvormig. En dus heel donker roodpaars. Jammer dat ik nog geen gele tomaatjes uit de kas kan oogsten, want dat zou wel een mooie salade maken.

Op de volgende foto zie je zaailingen van een basilicum met lange naam; Basilicum a Foglie di Lattuga Voioletta (wat volgens mij gewoon betekent dat ze paars slabladig blad heeft :-)). Maar erg mooi, als de planten groeien wordt het blad zeer groot en een paar met groen gevlekt blad

Hier kun je trouwens nog een foto zien van volwassen planten, want ik had deze Basilicum vorig jaar ook (en nu dus weer; voor de mooie kleuren, de flinke groeikracht en dus meer dan prima opbrengst van grote bladeren met een prima basilicumsmaak).

Grappig dat de kiemblaadjes nog groen zijn en de eerste 2 echte blaadjes nog helemaal paars. Alleen de bij linkse zaailing zie je al wat van het gevlekte paars-groen op het blad.

Op de volgende foto paarse tuinmelde:

Paarse melde is zowel rauw als gestoofd te eten (de jonge blaadjes rauw en de wat grotere blaadjes gestoofd/gekookt), het heeft een bijna boterzachte smaak en structuur. En het groeit zo gemakkelijk. Ik heb deze planten niet eens gezaaid, elk jaar verschijnen er wel weer een aantal zaailingen in de tuin, zo makkelijk te herkennen, makkelijk te verplanten (de jonge zaailingen dan, natuurlijk geen grote planten). Groeien makkelijk, geven een goede opbrengst, ze zijn lekker, ze zijn mooi….wat wil een mens nog meer.

Op de volgende foto een bloempje van de aardappel Bleue d’Artois. Niet alle aardappelen bloeien hoor. Maar meer dan de helft van de rassen bloeit in ieder geval wel. Sommige rassen met witte bloempjes, sommige rassen met lilapaarse bloempjes. En de Bleue d’Artois is een paarse aardappel, middelvroeg, beetje kruimig, wat ons betreft zowel in gezondheid en opbrengst en smaak beter dan de bekende Vitelotte Noir (die hier altijd heel laat is, gevoelig voor Phytophthora en een matige opbrengst geeft).

Het bloeien zegt trouwens verder niets (behalve dan dat de planten zich goed voelen), maar het geeft niet aan wanneer de aardappelen geoogst kunnen worden. Mooi is het wel, een veld vol bloeiende aardappelen.

Nog meer paars, in dit geval ook weer van blad. Dit is het zeer donkerpaarse blad van de peper Pimienta da Neyde.

Ze is nog maar klein, als chinense-peper heeft ze hier meer warmte en meer tijd nodig. Maar een erg mooie peper, dit is de 3e keer dat ik haar teel. In de vorige 2 jaren werden de planten uiteindelijk zo’n 80 centimeter groot, met zeer donkerpaars blad (bijna auberginepaars). De bloempjes zijn klein en wit met een lilapaars sterretje erin. En de pepers zijn bijna zwart en verkleuren bij het rijpen naar auberginepaars. En zeer heet, en een kruidige smaak. Dus ook weer mooi en lekker :-).

Op de laatste foto nog een bloem, ook paars, alleen dan meer roodpaars. Het is de bloem van de peul Riesen Zuckererbse.

Bijna alle peultjes hebben witte bloempjes (ook mooi, zeker in combinatie met het zacht grijsgroene blad). Maar er zijn wat rassen die dit soort violetpaars met roodpaarse bloempjes hebben (zoals de peul Golden Sweet, de Carouby de Maussane, en dus ook deze Riesen Zuckererbse).

Dit is de eerste keer dat ik dit ras teel, de planten zijn groeikrachtig en al zo’n 140 centimeter hoog. Als het goed is geven de bloempjes reuzenpeultjes (dus wat dat betreft lijkt ze wel op de Carouby de Maussane). Ik ben benieuwd!

 

 

Dit is maar een kort tuindagboek dit keer, want ik heb het even erg druk. Maar ik zag afgelopen week de vlier vol in bloei staan. En daar moet je eigenlijk gebruik van maken. Vlierbessen zijn erg lekker (in jam maar bijvoorbeeld ook in likeur), maar de bloesem van de vlier is ook heerlijk.

Op de foto hierboven zie je vlierbloesem en hieronder zie je de struik. het is bijna onkruid en je vindt de struiken vaak verwilderd in stadsparken. Je herkent ze op dit moment aan de bloemen; grote witte schermen van wel 10 tot 15 centimeter.

 

Voor wie het kent, sla dit tuindagboek dan dus maar even over. Maar ken je het niet, probeer het dan eens! Pluk schermen met bloemen, als je ze in het park plukt, pluk ze dan vooral boven een meter hoog (want daaronder kunnen er nog wel eens honden tegen de planten/bloemen plassen).

Ik pluk ze hier dichtbij huis, langs een sloot en een fietspad staat een hele rij vlierstruiken. En als ik ze weer eens ga plukken kan ik me altijd zo verwonderen over het feit dat 90% van de mensen die langs lopen/fietsen naar me kijken of ik van de planeet Mars kom. Ze hebben geen idee wat ze missen. Zo af en toe fietst er iemand langs die een goedkeurend glimlachje geeft. “Die maakt het zelf vast ook”, denk ik dan 🙂 .

Pluk een tasje vol schermen, neem ze gelijk mee naar huis. Was ze vooral niet (want dan verlies je veel van het juist zo smakelijke stuifmeel). Maar kijk ze wel goed na, verwijder eventuele beestjes, en knip zoveel mogelijk van de grotere/dikkere groene steeltjes weg.

 

Doe de bloemen dan in een pan en druk ze stevig aan, voeg net zoveel water toe dat de bloemen precies onder water staan (leg desnoods een bord op de bloemen zodat ze onder water blijven, maar liever niet meer water toevoegen, want dat maakt de smaak natuurlijk minder geconcentreerd). Doe er eventueel wat lekkers bij, iets dat past bij de bloemachtige en ook honingachtige smaak van de vlierbloesem. Dat kan een stokje kaneel zijn, of een paar plakjes gember, wat anijszaden, een paar schijfjes citroen of wat je dan ook lekker vindt. Maar niet teveel natuurlijk, de vlierbloesem moet wel het belangrijkste element zijn in de siroop. Zelf heb ik een halve sinaasappel in plakken erbij gedaan.

Laat dit 24 uur staan, op een koele plaats. En dan zeef je het water. En na het zeven, zeef je het nog een keer, maar dan door een theedoek die je hebt opgevouwen tot je 4 laagjes hebt. Zo krijg je een ambergeel maar helder sap. De bloemen mag je nu weggooien, het sap wordt de siroop.

Maak de pan schoon en zet die nu op het vuur. Meet de hoeveelheid sap af en doe dat in de pan. En doe er dan op 1 liter sap 1250 gram suiker bij, en 25 gram citroenzuur (dat kun je vaak bij de Marokkaanse winkel of een toko kopen). Wil je liever geen citroenzuur gebruiken of kun je het niet vinden, vervang het dan door het sap van 2 citroenen. En breng sap, suiker en citroen aan de kook. Vergeet niet af en toe te roeren, anders kan de dikke laag suiker op de bodem aanzetten.

Maak ondertussen flesjes of potjes met een schroefdeksel schoon door ze (natuurlijk eerst gewoon goed afwassen en daarna) een halve minuut goed onder te dompelen in kokend water.

Ondertussen is de suiker en citroen opgelost in het sap. En giet dan de kokendhete siroop in de schone, hete flessen/potten. Keer ze om en zet ze ondersteboven neer tot ze afgekoeld zijn, dan trekken ze vacuum en kun je ze maanden bewaren.

En zo kun je een scheutje zelfgemaakte siroop gebruiken in desserts of in andere inmaak als jam of gelei. Maar ook lekker in een glas koud water, al dan niet met bubbels, of in thee. Of maak er Hugo van, dat drankje dat nu zo populair is. En een alcoholvrije versie ervan kun je hier vinden: Italiaans koken met Antoinette. Op deze website vind je trouwens nog veel meer heerlijke Italiaanse recepten.

Dit recept van de vlierbloesemsiroop heb ik op de website van Okke Amerongen gevonden: Okke houdt van vlierbessen. En op die website vind je nog meer recepten met vlierbloesem en vlierbessen.

En hier is het in ieder geval een succes. En probeer het vooral eens, het kost je alleen wat tijd, suiker en citroen, want de bloemen kun je in bijna elk park(je) vinden en zijn dus gratis. En nu zijn ze op hun best, sinds een week vol in bloei (wat eerder dan normaal).

 

Al duurt het niet heel lang (morgenavond valt de eerste regen), nu is het zeker voor de tuin genieten, het lijkt al wel zomer. Planten groeien goed in dit weer, grond warmt op, vruchten rijpen. Jammer dat we de kas niet echt in kunnen, veel te warm om er te dieven, tikken, op te binden, etc.. Met zweet op ons voorhoofd hebben we in ieder geval nog wel water gegeven in de kassen.

We zijn erg blij met de nieuwe tuin (die dus niet nieuw is maar wel nieuw ingericht en voorzien van verhoogde bakken).

Voor alle duidelijkheid; de witte kas (of geraamte ervan) is niet meer van ons maar van de buurman, onze tuin houdt net achter het compostvat rechts en het kleine kasje links op.  Je kunt zien dat alles er goed in groeit, en er zijn zelfs nog wat vakken geheel of gedeeltelijk leeg (voor onder andere de bonen die zijn voorgezaaid).

De tuintafel is ondertussen gevuld, er moeten wel nog een paar laatste potten worden gevuld en dan kan alles zijn definitieve plaats krijgen. Op de tafel zie je onder andere potten met de kruipende/hangende Rosmarinus prostatus, met Oregano (Origanum dictamnus), Salvia microphylla, een Fuchsia waar ik geen naam meer van heb, etc..

Als het weer warm en zonnig genoeg blijft kunnen we over een week de eerste aardbeien oogsten. Vandaag heb ik om de planten heen stro gedrapeerd, zodat rijpe aardbeien straks lekker droog hangen/liggen en minder snel rotten in de regen.

Op de foto zie je trouwens links op een blad een pop van de larve van het lieveheersbeestje. Koester de larven, want ze eten zo mogelijk nog meer luizen dan het lieveheersbeestje zelf.

Morgen wordt het heel warm en dus staat er weinig op het programma. Maar in ieder geval het snoeien van de aalbessen. De struiken hangen vol met aalbessen maar sinds maart groeien nieuwe stengels en blad zo snel dat de trosjes onrijpe aalbessen in het donker, verborgen achter al dat blad en stengels hangen. En dus ga ik morgen letterlijk kortwieken en de jonge groei (niet de gesteltakken natuurlijk!) zeker tot de helft terug snoeien.

Tot slot dan eindelijk een allereerst tomaatje. De vroegste van dit jaar lijkt de Brandywine Cherry te worden. Grote planten, aardappelblad, grote trossen bloempjes, uiteindelijk worden het relatief grote, rozerode cherrytomaten.

We kunnen het ons nu nog bijna niet voorstellen maar over 4 weken eten we toch heus onze eerste eigen tomaten van 2014.

Het gaat zomer worden de komende dagen (tot 26 graden wordt beloofd!). En dan wordt het de tijd voor de subtropische en tropische planten. Eindelijk kunnen dan de pepers en paprika’s en aubergines gaan groeien want die blijven ten opzichte van tomaten nu echt flink achter. Tomaten groeien nu eenmaal sneller en bij lagere temperaturen.

Op de foto een paprika (Capsicum annuum) zaailing zoals die nu in de kas staat.

Maar pepers en paprika’s hebben voldoende warmte nodig om te groeien. En dan niet alleen lucht-warmte maar ook bodemwarmte. Ik heb eens ergens gelezen dat als de grondtemperatuur onder de 20 graden is de zaailingen stil staan en wachten op meer warmte. Alleen daarom al krijgen ze hier het beste plekje bij de opkweek in het voorjaar; en het beste plekje is dan in een slaapkamer op het Zuidwesten, in het raamkozijn, zo dicht mogelijk bij zonnestralen.

En als ze dan eind april naar de koude kas mogen probeer ik ze ook daar een goed plekje te geven. En mochten de paprika´s en pepers buiten gaan staan, dan zet ik ze liever in een pot dan in de vollegrond (omdat de grond = wortels makkelijker en sneller opwarmen in een pot dan in de koude volle grond). Mocht je veel paprika’s en pepers in de kas willen telen, probeer dan eens te letten op het verschil in species, bijna alle paprika’s behoren tot de groep Capsicum annuum. Een aantal pepers behoren ook tot de groep Capsicum annuum, maar er zijn ook pepers die tot de groep Capsicum chinense behoren. En dan zijn er ook nog pepers die tot de groep Capsicum frutescens behoren, of tot de groep baccatum of Capsicum pubescens. En dan zijn er nog een klein aantal species maar die worden zelden geteeld.

Op de foto zie je dezelfde paprika van de bovenste foto nadat ik het blad heb weggehaald.

Capsicum annuum zijn paprika’s en pepers die wat minder gevoelig lijken voor koude dan de pepers uit de groep chinense en baccatum. In een kas is het binnenste gedeelte het warmst (want langs de ruiten/wanden komt er in koele periode en koude nachten kou binnen – in het midden van de kas is de grondtemperatuur het meest constant). En dus probeer ik het zo te plannen dat als ik pepers heb uit die verschillende groepen (en dat heb ik altijd wel :-)), ik de annuums aan de randen van de kas zet, want die annuums kunnen daar goed tegen. En zeker de chinense-soorten zet ik zo mogelijk aan de kant van het middenpad, dus zo constant warm genoeg.

Bedenk dat baccatum-soorten ook veel warmte nodig hebben, maar die kunnen kruisen met de andere species en nakomelingen daarvan worden steriel. Dus zorg bij de planning dat die pepers echt flink uit de buurt blijven van de andere pepers. En pubescens is helemaal een soort apart, ze hebben veel warmte nodig bij de opkweek maar kunnen als volwassen planten veel meer koude verdragen en kunnen slecht tegen volle zon in de kas (dan groeien en bloeien ze prima maar de vruchtzetting is slecht). Maar kijk voor meer bijzonderheden daarover even op de pagina over pepers.

In ieder geval probeer ik dus het beste plekje, eerst in huis, en later in de kas te vinden voor paprika´s en pepers. En vervolgens wil ik graag dat ze zo snel mogelijk groeien zodat ze in onze korte zomer op tijd rijpe vruchten kunnen maken. En daarom verwijder ik van de onderste 25 centimeter alle zijtakjes (dieven) en blad. Uiteraard niet alles tegelijk, want een plant moet genoeg blad houden om voedingsstoffen op te kunnen nemen om te kunnen groeien.

Maar al die zijtakjes die vaak langs de hoofdstam groeien kosten de plant energie maar leveren maar weinig op. De zijstengels zijn slap, liggen vaak op de grond of breken af in een groter stadium en geven pas veel later wat bloemen = vruchten op, van mindere kwaliteit en grootte.

En dat komt omdat de plant eigenlijk op ongeveer een centimeter of 25 (soms nog wat meer) zich plotseling gaat vertakken. En dat zie je het best op foto 3; daar zie je dat de hoofdstam zich zonder ingrijpen (dus ik heb de zaailing niet getopt) zich zomaar splitst in 2, 3, 4 of heel soms 5 dikke stelen. En daar zie je ook gelijk het eerste bloempje.

Oftewel; vanaf dat moment voelt de zaailing zich blijkbaar volwassen en sterk genoeg om vruchten te gaan maken. En dan haal ik dus ook de laatste zijtakjes en bladeren weg, tot onder die eerste vertakking.

Later maakt de plant aan de vertakking nog meer vertakkingen en daar bemoei ik me niet meer mee; ik blijf alleen zo eens per 2 of 3 weken nog even naar die onderste 25 centimeter kijken want ook in een oude stadium probeert de plant nog van die slappe stengels onderin de plant te maken en die haal ik dus weg.

Op de volgende foto vind je van dezelfde dag een zaailing van een peper Capsicum chinense. Dat zijn pepers die over het algemeen meer warmte en meer tijd nodig hebben. En dat compenseren ze door zeer hete pepers te maken (bekende pepers als Madamme Jeannette, Bhut Jolokia, behoren tot die groep). Maar ze groeien in het voorjaar dus minder snel, tot ook zij aan de vertakking beginnen en de bodemtemperatuur warm genoeg is.

Je ziet dan ook dat deze peper nog echt veel kleiner is. Niet ziek of zwak, mooi gedrongen, maar gewoon nog klein. Maar ook nu haal ik elke keer de onderste blaadjes en takjes/diefjes weg, want ik wil graag dat de plant elle energie die ze heeft gebruikt voor de groei van de top van de plant; want die moet groeien en ook zij zal op een hoogte van zo’n 25 centimeter de vertakking gaan maken en ze zal dan ook gaan bloeien. Dat duurt nog even, want ze is op de foto echt nog niet heel veel groter dan een centimeter of 10. Maar de komende (zeer warme) dagen zou best eens voor een kleine groeispurt kunnen zorgen.

Zo, een heel verhaal, maar soms krijg ik wel vragen van mensen voor wie dit gedeelte van de groei van paprika’s en pepers wat onduidelijk is. Dus ik hoop dat mensen iets aan de foto’s en het begeleidend verhaaltje hebben.

En bedenk dat dit mijn manier is, het is zeker geen regel of verplichting. Probeer vooral verschillende manieren uit, kijk eens goed in de kas komende nazomer; welke peper-/paprikaplanten groeiden het best in het midden van de kas en welke groeiden goed aan de zijkanten. En probeer eens bij een plant de onderste 25 centimeter kaal te houden en bij een andere plant juist niet; welke plant geeft de beste opbrengst.

Tot slot nog 2 laatste foto’s; 1 van een bloempje van de peper Schwarze Peperoni, met donkergroen blad dat een paarse gloed heeft en paarse bloempjes.

En daaronder een foto van de vroegste paprika van dit jaar (tenminste, dat verwacht ik, omdat er nu al wat miniatuur onrijpe paprikaatje in de planten hangt); de Earliest Red (een toepasselijke naam dus).

En dan nu maar genieten van het warme weer de komende dagen; niet dat ik er zelf nou zo van geniet, voor mij is 26 graden echt te warm, maar de tuin zal er zeker blij mee zijn en eenjarigen, pepers, courgettes, bonen, etc. zullen er goed van gaan groeien!