Ik zie onze moestuin nooit in de sneeuw. Dat komt omdat ze niet naast ons huis ligt. We moeten er een stukje voor fietsen, en dat doe je nu eenmaal niet als het sneeuwt met alle glibberige gevolgen.

Maar maandag werd ons door de weerberichten verteld dat het dinsdagochtend zeker zou gaan sneeuwen. Ik had bedacht om eens naar de tuin te gaan, voor (hopelijk) wat mooie foto’s. Ruud vond het nergens op slaan, “Straks breek je je nek”, zegt hij nog terwijl ik me om 10 uur in snowboots, dikke jas, sjaal en ouderwetse wanten hijs. Ruud moet ook weg, naar de tandarts, dus hij kan me ook niet met de auto brengen. “Gekkenwerk”, mompelt hij nog, terwijl ik mijn fiets uit de schuur haal.

Het begon toen pas net te sneeuwen, ik durfde er nog wel heen te fietsen. En ik beloofde Ruud terug te gaan lopen als er tegen die tijd teveel sneeuw zou liggen.

Toen ik op de volkstuin aankwam sneeuwde het al flink door.

 

Ik kan het zeker waarderen; alleen, stil, en zo’n grijze wereld. Het is alleen jammer dat het zo koud was (mede dankzij een straffe wind). Eerst maar even opwarmen in de kas. Niet dat het daar warm is hoor. Maar in ieder geval droog en windstil. Terwijl mijn vingers ontdooien zie ik dat de grond in de kas nog niet bevroren is:

 

De grond is nog steeds droog, en ik kan gewoon een kuiltje graven. Buiten is de grond zo bevroren dat ik op een kluit kan staan en die niet eens breekt.

Ik zie in de kas dat de koolzaailingen het ondanks de kou nog prima naar hun zin hebben:

 

En ik zie dat dat niet geldt voor de slazaailingen, ze hangen er slapjes bij:

 

Nadat ik weer genoeg gevoel en warmte in mijn vingers heb gewreven maak ik met mijn fotocamera een rondje door de tuin. Ik zie er vast belachelijk uit: helemaal alleen, driedubbeldik ingepakt, middenin een moestuin (alleen met een pikhouweel kun je wellicht nog iets in de grond doen), middenin de sneeuw, met een fototoestel. Ik neem me dan ook gelijk voor dat het leuk is maar wel voorlopig de laatste keer. Ik ga de tuin een weekje overslaan (want er komt nog meer vorst).

Ik zie dat de savooikool geen enkel probleem heeft met de kou en de sneeuw:

 

Maar ik zie dat de palmkool het nu wel zwaar heeft en het blad laat hangen

 

Daar schrik ik trouwens niet gelijk van, het kan zomaar zijn dat het blad zich geheel of gedeeltelijk weer herstelt na deze week. Misschien ook niet, we zullen wel zien, mijn vingers beginnen ondertussen weer zo koud te worden dat ik er niet over peins om er iets van te plukken.

Het wordt tijd om naar huis te gaan. Ik maak nog een mooie foto van de paarse boerenkool die door de kou nog donkerder van kleur is geworden:

 

En ik ga maar naar huis. Ondertussen ligt er al zo´n 4 of 5 centimeter  sneeuw en ik kom mijn belofte aan Ruud na en loop naar huis.

Daar aangekomen blijkt Ruud ook net thuis te zijn. Terwijl de sneeuw in mijn haar ontdooit en langs mijn nek mijn trui insijpelt zegt hij zegt nog maar eens dat ik hartstikke gek ben om voor een paar foto’s naar de tuin te gaan. Maar daarna krijg ik een handdoek, en hij heeft de kachel al aangestoken. En terwijl ik opwarm en opdroog gaat Ruud (ik noem hem dan altijd Nico) even voor zijn levende have zorgen: rozijntjes en een appeltje voor de merels, pindakaas voor de kauwen en eksters, pinda’s voor de koolmeesjes en tortelduiven, zonnebloempitten voor de groenlingen, gemengde zaden voor de vinken, heggemus, roodborstje en wie er verder nog wil komen lunchen.

 

Op de laatste foto zie je Jut en Jul op de schutting van de achtertuin; het is niet duidelijk of ze zitten te rusten, of dat ze niet meer omhoog kunnen komen omdat ze zo vol zitten. Maar het is wel duidelijk dat ze voor nu geen reden zien om een ander restaurant te zoeken.

Mijn volgende blog (donderdag) gaat over de zaaiagenda. En dat is ook de dag dat ik paprika’s, pepers en aubergines ga zaaien. Oftewel: een feestdag!

 

Twee koude weken – dat is goed voor de tuin, en goed om zelf even bij te komen van de afgelopen drukke weken (en maanden). En goed voor de website, want dan heb ik tijd om te schrijven.

Ik heb in de afgelopen dagen 1 pagina bijgewerkt en 2 nieuwe pagina’s gemaakt:

• Boerenkool (bijgewerkt)
• Palmkool (nieuw)
• Bladkool (nieuw)

Omdat de teelt van deze 3 soorten wel wat op elkaar lijkt heb ik maar gelijk alle drie de pagina’s aangepast/gemaakt. Nu weer verder op de pagina over de aanschaf van een kas, want daar was ik eigenlijk mee bezig.

En nu ik hier aan het schrijven ben moet ik uiteraard regelmatig even snuffelen in mijn fotomap, op zoek naar plaatjes die ik kan gebruiken voor de website. En toen kwam ik deze foto tegen:

 

Niet schrikken hoor, dit is een foto van vorig jaar.

Met de datum 25 januari 2018. Huh?!?! “Dan ben ik dit jaar al te laat!!”, roep ik tegen Ruud. Maar Ruud antwoordt dat ik dit jaar niet te laat ben maar dat ik vorig jaar gewoon veel te vroeg was. “En dit jaar ongetwijfeld ook”, sneert hij er nog achteraan.

Zucht, tegen zoveel logica kan ik niet op. Maar ondanks de kou buiten word ik van binnen zelf een beetje warm. Ik kan alvast voorbereidingen gaan treffen. Ik kan het slaapkamertje waar elk jaar de zaaisels mogen staan op gaan ruimen. Want daar staan nu nog wat laatste bakjes met in de herfst geoogste zaden, Brugmansia-stekken. En ik geef het toe; ook een hoop rommel.

 

Het is een klein kamertje met een raam op het zuidwesten. En niet op de foto te zien maar de kachelpijp loopt door dit kamertje heen. Licht, zon en warm; en dus heb ik dit kamertje al weer bijna 10 jaar geleden geconfisceerd. In de lente voor het kiemen en opkweken van zaden en zaailingen. En in de zomer en herfst voor het fermenteren van tomatenzaden en het drogen van zaden.

Ik ruim wat op, de Brugmansia’s gaan naar een andere kamer (want als ik eenmaal ga zaaien wil ik dit kamertje zo schoon mogelijk houden, ik wil er geen enkel vliegje, eitje, schimmeltje, afgevallen blaadje of wat dan ook tegen komen).

En ik bedenk ineens; ik ga op 24 januari zaaien. Want dat is een belangrijke dag, de dag dat officieel de zaaiagenda voor de moestuin uitkomt. Het is vanaf nu mijn geluksdag, voortaan is 24 januari de dag dat ik pepers, paprika’s en aubergines zaai. Een mooie dag, in alle opzichten!

Ik ga verder met de voorbereidingen, labels knippen en alvast schrijven, en ik controleer nog één keer de planning. En jawel, natuurlijk ruil ik nog 2 soorten om. Keuzestress, want er is zoveel leuks om uit te kiezen!

 

Maar ook dat is nu klaar. Ik moet deze week nog even zilverzand kopen, als bodembedekking in de propagator. En dan kan ik de propagator ook alvast installeren. Als ik op donderdag 24 januari ga zaaien wil ik de propagator al aan zetten wanneer ik ’s ochtends uit bed kom, om alvast op te warmen.

En nu? Ik had in mijn vorige blog gemeld dat ik dit jaar wel citroengras ga telen maar dat ik echt geen plaats heb voor zoete aardappelen in pot en die dus zeker oversla. Tot ik de reactie van Yvonne op mijn vorige blog las. Ze schreef dat zoete aardappelen toch zo  leuk en lekker zijn, en dat ze zo makkelijk kiemen in vermiculiet. De dag erop heb ik 3 zoete aardappelen gekocht, 1 om te eten en 2 om te stekken. Want zo ben ik, zo sterk als een vloeipapiertje 🙂 .

 

En daar ligt de eerste; in goed vochtig gemaakt vermiculiet. Na de foto heb ik nog een bergje vochtig vermiculiet over de zoete aardappel heen gelegd en dat iets aangedrukt. Vervolgens de kap erop gezet.

En zo staan er 2 bakken met 2 zoete aardappelen als eerste op het zaaikamertje, in de avond en nacht bij de kachelpijp (want dat is lekker warm) en overdag in het raamkozijn (voor licht en hopelijk ook wat warmte van de zon).

Mocht Yvonne die de reactie plaatste dit lezen; ik zou het leuk vinden als je nog even zou laten weten hoe je ze precies in vermiculiet hebt laten voorkiemen. Het klinkt alsof je ze in een dichte zak met vermiculiet hebt gelegd tot het spruiten? En de grote hamvraag: wat heb je er daarna mee gedaan? Heb je de stekken afzonderlijk opgepot of de hele zoete aardappel met stekken eraan vast? De laatste keer dat ik zoete aardappelen teelde koos ik voor het eerste (dus de stekken losmaken en apart oppotten), maar ik hoor steeds vaker verhalen van mensen die de hele aardappel (of in stukken) oppotten (en daar zit ook wel een logica in want dan kunnen de stekken nog even teren op de voedingsstoffen die in de aardappel zitten).

Ik hoop de komende dagen/week verder te kunnen schrijven op de website. En ik heb voor donderdag 24 januari een blog over de zaaiagenda gepland. De agenda’s worden bij Laura bezorgd en ze heeft beloofd er foto’s van te maken. Die kan ik hier dan plaatsen. En dan kan ik wellicht ook een beetje inschatten hoe de planning wordt. Ik ben vrijgesteld van verpakken en verzenden, Laura gaat dat met vriendinnenhulp verzorgen.

En we hadden niet kunnen bedenken dat er zoveel agenda’s zouden zijn verkocht. Nu dat wel zo is kan worden geregeld dat TNT de pakketten ophaalt (want met een paar honderd pakketjes bij een lokaal postkantoortje binnen stappen is geen optie 🙂 ). Laura gaat me in tekst en beeld op de hoogte houden van de vorderingen en ik beloof dat hier weer te delen met wie er interesse in heeft.

Tot slot: voor wie geen idee heeft waar ik het over heb en nog niets heeft meegekregen over de Zaaiagenda voor de Moestuin die Laura en ik heb gemaakt: via de link kun je meer informatie vinden, en via de webwinkel van Laura is de agenda (ondertussen de 2e druk) te reserveren. Zie daar voor meer informatie.

En bij deze nog even de directe link naar het interview met Laura over de totstandkoming van de agenda: Discutafel – Interview met Laura 

En dan nog één foto: voor nu genieten we nog maar even van wat binnenbloembollen tot we zelf weer wat in de tuin kunnen doen!

 

 

Ik plaatste gisteren een foto van mooie, gekochte citroengrasstengels op instagram en facebook. Met de opmerking dat ik die zou gaan stekken en dat ik hier zou beschrijven hoe je dat zou kunnen doen.

Mijn website wordt te groot. Of ik word oud. Of een beetje van allebei. Want ik was volledig vergeten dat ik al een pagina over citroengras (sereh) had geschreven. Bij het terugvinden en lezen van die pagina blijkt het ook niet eens zo’n oude/slechte pagina te zijn. Ik moet wel wat aanpassen, het allemaal wat ruimer zetten, nieuwe foto’s plaatsen, typefouten eruit halen, een paar zinnen veranderen. Maar het is iets wat ik zeker in een paar uur kan doen. En dus ga ik dat vandaag nog doen.

Maar dus eerst wat meer over de serehstengels die ik kocht:

 

Waar je de stengels koopt maakt niet zo veel uit; het gaat om de kwaliteit. Het is hetzelfde idee als met tomaten stekken en bloemen plukken voor in een vaas, etc.; zodra ze wordt afgesneden gaat ze dood. Een citroengrasstengel kan nog een tijdje blijven leven omdat ze vocht en voeding in het onderste gedeelte van de stengel heeft opgeslagen. Dus de gezondheid van de plant ten tijde van het afsnijden is belangrijk. En nog belangrijker is wanneer ze is afgesneden; ze wordt zwakker naarmate de tijd vordert want ze verbruikt dan de energie die ze in zich heeft. Eigenlijk is het allemaal heel logisch.

De stengels die ik kocht zijn duidelijk nog niet heel lang van de plant gesneden. Ik kocht de stengels bij de Vietnamese toko; de kans op meer verkoop van deze stengels en dus verse aanvoer is in Aziatische winkels het grootst. Maar het zegt zeker niet alles, kijk gewoon naar de stengels:

 

In dit geval is het blad nog mooi groen en fris. Als het blad geel en droog is is de stengel al ouder en heeft het stekken minder kans op een goede afloop.

Ook heel belangrijk: de onderkant:

 

Elke citroengrasstengel heeft aan de onderkant een stukje van de wortel waar ze vanaf is gesneden. Ik heb een zwart pijltje erbij gezet zodat je kunt zien dat het echt iets onder de stengel is. Ik zoek stengels waarbij dat stukje onder de stengel zo dik mogelijk is. Want ik ga er nog een randje vanaf snijden:

 

Bij de 2 rechter serehstengels zie je dat ik een zo dun mogelijk plakje van de onderkant heb afgesneden, de 2 linker serehstengels moet ik nog doen. Je ziet bij die linkerstengels dat de onderkant verdroogt en bruin wordt, een beetje zoals een wond een korstje maakt. Rechts heb ik dat bruine gedeelte met een scherp mesjes in een plakje van hooguit 1 tot 3 millimeter afgesneden, tot waar het bruine en verdorde ophoudt. Er is nog genoeg van het gedeelte onder de stengel over om te stekken.

Nog een foto:

 

Dit is een oude foto (ik hoop over een paar weken nieuwe foto’s van de nieuwe stengels te kunnen maken 🙂 ). Maar je kunt op deze foto een klein beetje zien hoe de stengels uit willen lopen: net boven het plakje dat is afgesneden worden de eerste worteltjes gemaakt.

En de rest? Eigenlijk is dit alles (voor nu dan). Eerst wortelen, dan oppotten, en dat zal ik in een later blog laten zien. En dan blijven de planten tot mei in huis, want ze is een tropisch gewas en kan echt geen enkele graad vorst verdragen. En wat er dan gaat gebeuren zal ik later zeker ook nog laten zien. Maar je kunt daar u al, tot mijn eigen verbazing en geluk, dus meer over lezen op de pagina met informatie over de teelt van citroengras (en ik ga direct na dit blog beginnen met het nakijken en aanpassen van die pagina).

Zo staan de serehstengels er hier nu bij:

 

Lekker warm in de huiskamer. Omdat oud water bacteriën en schimmels gaan bevatten ververs ik  om de dag het water. En nu wachten we op de eerste worteltjes.

Ik ga dit jaar zelf geen zoete aardappels telen (want ik heb Ruud beloofd om te minderen met potten en er staan boven al weer 7 Brugmansia’s te overwinteren, het zijn lastige keuzes 🙂 ). Maar mocht je eens zoete aardappelen willen telen, dan is dit ook een mooie tijd om ze te stekken. Ik heb er een pagina over geschreven. Daarvan is de informatie al wel wat verouderd maar zeker nog bruikbaar voor het eerste gedeelte van de teelt: Zoete aardappel

En dan zijn er wat dingen die ik graag wil melden. Allereerst iedereen heel hartelijk dank voor alle lieve en leuke reacties in mijn blog, op facebook en instagram! Het lukt me helaas niet meer om elke reactie te beantwoorden maar ik lees ze allemaal en ben er erg blij mee!

En nu er een aantal koude dagen komen heb ik wat meer tijd voor de website. Ik heb ondertussen de pagina over de teelt van peterselie aangepast: Peterselie

En ik ga dus vandaag de pagina over citroengras aanpassen. En ik was al begonnen met het aanpassen van de pagina over de aanschaf van een kas. Die pagina is nog niet klaar, je ziet ergens halverwege ……….. hier gebleven……….. Dat is voor mezelf, dan weet ik waar ik dus ben gebleven 🙂

En verder heb ik nog wat verzoeken gehad van mensen: voor het aanpassen van de pagina over het gebruik van een kas, nieuwe pagina’s, over gereedschap voor de tuin, over palmkool, en brave hendrik. Alle suggesties voor aanpassingen van oude pagina’s en nieuwe pagina’s zijn welkom!! Ik schrijf ze allemaal in een schriftje en ga er de komende tijd mee aan de slag. Tot het buiten minder koud wordt, want dan is er weer genoeg in de tuin te doen. Voor nu is dit prima: vorst is goed voor de grond, en voor het bevriezen van eventuele schadelijke organismen. En de zaaisels in de kas zullen er niet van schrikken, de zaden kiemen alleen nu niet maar pas na de kou.

Vandaar dat dit ook mijn enige blog is deze week; ik ga aan de slag met de genoemde pagina’s.

Het zou wel kunnen dat ik nog een klein blogje schrijf wanneer ik iets nieuws te melden heb over de zaaiagenda, en die kans is vrij groot. Want Laura is bij de drukker geweest; het drukken is klaar en de agenda wordt op een andere locatie in elkaar gezet. Het schiet dus op!!

Laura heeft de boekenleggers al mee naar huis kunnen nemen:

 

En zij is in elke boekenlegger/legenda een metalen ringetje aan het ponsen zodat die met een touwtje aan de agenda kan worden vastgemaakt. En zij heeft alle losse componenten  gezien van de agenda zoals die gaat worden; met zwarte ringband, een matte laminaatlaag tegen vocht en vuil, de dikkere kaft, etc.. Laura is erg enthousiast, zegt dat het prachtig wordt!! En ik geloof haar natuurlijk direct. Maar ik wil het ook zien, ik ben ongeduldig, alsof ik 4 jaar oud ben en nog 7 nachtjes moet slapen voor ik jarig ben.

Voor wie het allemaal heeft gemist (dat kan bijna niet want ik heb er toch behoorlijk wat van laten zien en over geschreven 🙂 ) verwijs ik nog even naar de pagina waar je kunt lezen hoe de agenda tot stand kwam: Zaaiagenda voor de moestuin.

En de eerste oplage is boven verwachting dus al uitverkocht (nog voor ze is geleverd). Maar de tweede druk is besteld en kan worden besteld in de webshop van Laura, zie op haar website:

• Het inkijkexemplaar
• De agenda in de winkel 

En dan nog even de link naar Discutafel waar je vanaf 17 januari een interview met Laura kunt beluisteren over de totstandkoming van de zaaiagenda.

En tot slot nog 1 foto. Het is januari, en het gaat vriezen. Tegelijkertijd worden de dagen als iets langer licht, bijna onopgemerkt komen er elke dag een paar minuutjes bij en doen we op een heldere dag pas rond 17.15 uur de eerste lamp aan. En dus zoek ik naar de lente. Maar niet in de tuin, want daar wordt het te koud. Dan maar binnenshuis. Ik ga me beheersen met het zaaien van paprika’s en pepers en aubergines (maar hoe lang nog is de grote vraag, ik probeer het tot de laatste week van januari vol te houden). Voor nu geniet ik van de bloemen en de geur van de narcissen die ik kocht en die in huis in een pot bloeien:

 

We hadden vrijdag- en zaterdagmiddag gepland om in de kas te gaan zaaien. Om het nieuwe tuinjaar in te luiden. Of eigenlijk gewoon omdat ik het graag wil. We troffen er mooi weer voor (nat dus) en dat maakt het werken in de kas altijd een beetje bijzonder: onze eigen schuilplaats.

Wat was de grond droog! Voor alle duidelijkheid; de grond is hier in de kas in de winter normaal gesproken nooit droog, maar elk jaar juist maandenlang kletsnat. En buiten is de grond inderdaad ook modderig maar in de kas moesten we nota bene eerst een stuk of tien gieters water geven voor we überhaupt de grelinette de grond in konden steken (uitgedroogde klei lijkt wel steen, zo hard).

 

Zelfs 10 gieters water kun je op de foto niet meer zien aan de grond, maar het omwoelen van de grond ging in ieder geval ietsje  makkelijker. Het was Ruud’s taak, terwijl ik alvast de zaden en labels klaar leg, stenen en andere spullen haal. Na het omwoelen harken we samen de grond wat fijner.

En dit is het uiteindelijke resultaat:

 

Het ziet er rommelig uit. Maar wacht maar tot het kiemt en groeit! We hebben rijtjes gezaaid van veldsla, rucola, witte dunsel (een soort pluk-/snijsla) en mosterdblad. In de zomer gebruiken we de repen gronddoek vaak op dezelfde manier maar dan met als doel om onkruid tegen te gaan en vocht in de bodem vast te houden. Voor nu bedachten we hetzelfde maar daarnaast: zwarte folie kan warmte van de zon vangen, en dat ook nog onder het folie vasthouden (hopen we). Door die enkele graden meer warmte in de grond hopen we op een snellere kieming, groei en dus ook oogst.

En wat vind ik om de hoek in een andere kas?

 

Twee zaaitrays vol met zaailingen van soorten die ik in september/oktober zaaide maar daarna volledig uit het oog ben verloren (door alle drukte rond de zadenlijst en zaaiagenda).

“Kom maar hier”, zegt Ruud, “Ik gooi die rommel wel weg”. Hij gebruikt daar trouwens een iets meer Rotterdamse uitdrukking voor die ik hier niet zal herhalen. Maar het is wel duidelijk dat hij alles zo op de composthoop wil gooien.

“Ik kan toch kijken of er nog iets bruikbaars tussen zit”, zeg ik tegen Ruud. Onze tuinbuurman komt ook even om het hoekje kijken en zegt: “Je kan het ook gewoon zo eten”. En daar zit ook nog wat in, alles bij elkaar is het nog wel een ruime maaltijd.

Ik pulk elk vakje uit elke tray leeg en kijk wat er nog bruikbaar is. En dit is het resultaat (de foto van de zaaisels is de rechterkant van de kas, dit is de linkerkant van de kas):

 

Eerst vier rijtjes spinazie gezaaid. We gaan maandag even naar de kas om weer water te geven en ook om te kijken of de spinazie niet is opgegraven. Er zijn jaren dat spinazie in de kas zaaien heel goed gaat maar er zijn ook jaren dat binnen 24 uur alles vakkundig met heel kleine (muize)pootjes is opgegraven en meegenomen. Afdekken met vliesdoek helpt niet (want dan worden er gewoon gaatjes in geknaagd). Dus het blijft een gok. Maar als het lukt is spinazie uit de kas in het voorjaar de allerlekkerste spinazie die er is.

Erachter zie je wat ik heb kunnen redden uit de trays met zaailingen; wat spitskool, savooikool, mosterdblad, sla, andijvie en iets koolachtigs wat tot op de nerf is opgevreten. Er zit een naaktslakje met dikke buik naast. In de zomer ben ik heel vaak boos op ze en dat kan soms zelfs moorddadige vormen aannemen (afhankelijk van wat en hoeveel ze opvreten). Maar nu vind ik ze nog best leuk, zeker zo’n kleintje, en dus breng ik hem (of haar) buiten naar een stukje onkruid (er is genoeg). Ruud zucht, minder weekhartig dan ik (maar alleen als het om slakken gaat hoor, want terwijl ik hark roept hij tot 3 keer toe “Pas op voor de padjes!”).

 

Van de sla- en andijvieplantjes heb ik het blad terug geknipt, in de hoop dat dat helpt; beter alle energie naar de maak van nieuwe wortels en blaadjes dan proberen de slappe blaadjes te redden. We doen dit ook wel bij iets te slappe zaailingen in lente en zomer, of het nu ook helpt bij deze oude zaailingen durf ik niet te zeggen.

 

De koolzaailingen zien er nog het best uit. En sowieso; het zijn cadeautjes waar ik toch al niet op rekende. We zullen zien wat overleeft en wat niet, en wat we er uiteindelijk nog van kunnen oogsten.

Tot slot nog een aantal mededelingen:

Ik heb op de website van Pokon ook een blog geschreven, en wel over de tuinbonen die ik vrijdag ook heb gezaaid: Het kiezen van tuinbonenrassen

Daarnaast heb ik de tekst op de teeltpagina van bloedzuring nagekeken en aangepast en mooiere, grotere, nieuwe foto’s geplaatst: Bloedzuring

En datzelfde heb ik gedaan op de teeltpagina van Rabarber

En ik hoop dus vanaf nu tot het te druk wordt in de tuin, elke week wat pagina’s bij te werken. Mocht iemand een hopeloos verouderde pagina met kleine en slechte foto’s zien, dan hoor ik het graag en noteer ik het!

En tot slot: de eerste oplage van de Zaaiagenda voor de Moestuin is uitverkocht!! Kijk voor het laatste stukje over de zaaiagenda even onderaan op die pagina bij 12 januari.

Ik heb er op die pagina iets over verteld, onder andere ook dat er een tweede druk komt en dat die in de webshop van Laura al kan worden besteld.

Voor de eerste oplage kan ik melden dat we nog steeds goede hoop hebben op 24 januari.

En Laura is uitgenodigd voor een interview door de makers van de website van Discutafel (podcasts over ecologisch tuinieren en permacultuur). Het wordt op donderdag 17 januari uitgezonden, ik zal het voor die tijd in een blog nog even noemen, voor alle mensen die benieuwd zijn naar Laura en haar verhaal over onze zaaiagenda.

Tot slot nog één foto, van 2 zaailingen waar ik door alle drukte helemaal geen erg meer in heb gehad:

 

Digitalis purpurea Sugar Plum. Ik wist niet eens meer hoe ze eruit zou kunnen zien komende zomer maar na even googelen: ze wordt prachtig! Ik heb even een fotootje van internet geplukt om te laten zien:

 

De foto heb ik van de website van Thompson & Morgan (ik meen dat ik daar de zaden vorig jaar ook heb gekocht).

Nog een reden om me nu al te verheugen op dit tuinjaar! Ik heb de planten trouwens nog niet uitgeplant, er wordt gesproken over een zeer koude tweede helft van januari dus de zaailingen mogen nog even droog en beschut in de kas blijven.

 

We troffen een mooie dag voor onze eerste tuindag in 2019; koud maar zonnig. We waren van plan om hard te werken (want er is echt nog heel veel te doen): er kwam niks van terecht.

We hebben vooral gekletst met tuinburen. En daarnaast wat pastinaken geoogst, en een spitskool. En we hebben de rozenstekken (in september gestekt) water gegeven: de helft gaat heel voorzichtig uitlopen en heeft dus wortels gemaakt en leeft!

En we hebben vooral de tuin bekeken, gezien wat er allemaal nog groeit (en zelfs bloeit), bedacht wat er nog moet gebeuren en daar in ons hoofd een prioriteitenlijstje van gemaakt.

Zoals deze aalbessenstruik die duidelijk nog gesnoeid moet worden:

 

Dat staat in ieder geval voor deze of volgende week op het programma. Net als het het omwoelen van de grond in de kas zodat ik er in kan gaan zaaien. En het leeg maken en opruimen van verhoogde bakken. En het schoonmaken van alle potjes, bakjes, tray’s, etc.. Het wordt tenslotte al snel lente (in ieder geval altijd sneller dan je denkt).

We zagen dat knofloken eindelijk uitlopen:

 

Sommige knofloken (niet te zien op de foto) zijn al 15 centimeter hoog, maar deze liepen pas heel laat uit. Op dezelfde dag gepoot, in dezelfde verhoogde bak. Grappig om te zien dat er zo veel verschil in uitlopen kan zijn tussen 2 rassen.

We kunnen nog heel veel kool oogsten; er staan nog 5 savooikolen, 3 grote palmkoolplanten, nog 1 koolrabi, 3 rode kolen, 1 witte kool, 3 Emerald Ice kolen, en bij elkaar nog 5 boerenkolen. Ze staan verspreid over 4 vakken (omdat we de vruchtwisseling wat meer los laten en verschillende groenteplanten mengen: de winterkolen blijven uiteindelijk in elk vak over).

Deze paarse boerenkool staat daarom in haar eentje tussen selderij en rode bieten in. Eigenlijk valt dan juist extra op hoe mooi ze is:

 

En zo lopen we vak voor vak door de tuin. We zien dat de artisjok groter is dan ooit, dat we uit de wintersaladebak nog volop blaadjes kunnen oogsten, dat we nog steeds snijbiet kunnen oogsten, dat we de stokrozen terug kunnen knippen. En we spreken dus af om vrijdag nog een hele dag naar de tuin te gaan, en dan wel hard gaan werken 🙂

Op de foto hieronder: de Dianthus barbatus Kaleidoscope (Duizendschoon) bloeit nog steeds, op een klein pitje, maar toch.

 

Het zegt waarschijnlijk ook veel over deze winter; op een paar lichte nachtvorstjes na stelt die nog niet zo veel voor. Maar het kan nog komen. Ik krijg de neiging om een beetje overmoedig te worden en sla te gaan zaaien maar daar wacht ik beter toch nog maar even mee 🙂 .

Tot slot nog even de mededelingen:

Ik heb het recept van de meringuetaart met chocolade, hazelnoten en verse vruchten op de website gezet.

En ik heb een recept geplaatst van lekkere en makkelijke muffins met blauwe bessen die ik een paar weken geleden eens maakte.

En ik heb nog een stukje geschreven op de pagina over de zaaiagenda voor de moestuin die Laura en ik hebben gemaakt. Onder andere over het feit dat de eerste oplage bijna is uitverkocht (en daar zijn we zelf verbijsterd over). En ik laat er een pagina uit de handleiding zien. En ik meld er ook wat onze overwegingen zijn m.b.t. een 2e druk en de prijs: pagina Zaaiagenda voor de moestuin (het laatste stukje kun je onderaan vinden, bij 8 januari

Tot slot nog een foto die ik ook al op instagram en facebook plaatste: de drukker is begonnen!