Gastblog Annelies

Voor de tweede keer een gastblog, van Annelies, die de uitdaging heeft om te moestuinieren in een schaduwrijke omgeving. Leuk en leerzaam, dankjewel voor je blog Annelies!! Mocht je ook eens een gastblog willen schrijven, bijvoorbeeld omdat je op een balkon moestuiniert, aan zee, in het buitenland, wel of geen vruchtwisseling hanteert, op droge zandgrond, met bijvoorbeeld een visuele of andersoortige beperking, in groepsverband, biodynamisch, met heel veel plukbloemen, of gewoon omdat je heel blij met je moestuin bent (en dat zijn we uiteindelijk toch allemaal!): onderaan dit blog vind je nog even hoe je dat kunt doen.

Moestuin in het bos

Hoe doe je dat eigenlijk, moestuinieren in de schaduw van vijftig jaar oude eikenbomen? Ik ben het nog altijd aan het uitvogelen – met uitgebreide dank aan het fantastische naslagwerk dat Diana met haar website heeft opgebouwd. Mijn naam is Annelies, en ik woon sinds vijf jaar op de grens tussen Vlaanderen en Nederland, en net zozeer op de grens tussen dorp en bos. Heerlijk, om ‘s morgens gewoon de voordeur uit te stappen en een halfuurtje te joggen in de aardse geur van humus, mos en dauw, met de wind in je haren en het ontwaaklied van de vogels op de achtergrond. Extra heerlijk, omdat dat slechts zelden lukt met drie fantastische kleine mensjes in huis die heel graag heel veel aandacht krijgen.

En we hebben dus ook een moestuin, een goeie 50m² achteraan in de tuin, waar op het zuidwesten een gat in de kruinlaag zorgt voor toch een drie à vier uur rechtstreekse zon per dag in het groeiseizoen. In het tussenseizoen is het zelfs iets meer, zolang de bomen niet in blad staan. De bodem is droge zandgrond, niet bepaald voedzaam als je denkt aan moestuinieren. Daarom heb ik verhoogde bakken gemaakt voor de zonnigste kant van de moestuin, gevuld met zwarte grond en elke winter aangevuld met compost. De kwaliteit is nog niet optimaal, maar ik merk jaar na jaar wel verbetering in de opbrengst en dat geeft hoop!

Ik heb zes bakken, waar ik elk jaar doorschuif met groepen gewassen: aardappelen – peulvruchten – koolgewassen – bladgewassen – vruchtgewassen – wortelgewassen. Het is niet ideaal, want ik eet héél graag verse boontjes en ik hou niet echt van sla. Ik vind het altijd prachtig hoor, die kleurrijke salades met een dressing en een bloemetje en een vrolijk zomers briesje dat zo van de foto spat, maar op de een of andere manier kom ik er zelden toe om het op tafel te zetten (en als ik dat wel doe krijg ik drie pruillipjes cadeau). Dus ik zou liever méér van het een (vooral dat) en minder van het ander telen. Maar het groeperen is wel gewoon gemakkelijk, voor het bemesten, en om te onthouden wat waar hoort te staan. En de kids vinden het geweldig om de naambordjes op te hangen, en weg te halen, en te wisselen, enzovoort.

Eigenlijk heb ik twee problemen, waarschijnlijk elke moestuinierder wel eens last van heeft: te weinig tijd en te veel ambitite. Mijn tijdsgebrek is chronisch (en sterk gelinkt aan de leeftijd van mijn kinderen, dus ik geloof uitvoerig dat het later beter wordt), en dat maakt dat ik heel gefragmenteerd in de moestuin bezig ben. Elk halfuurtje is gewonnen, dus wordt alles automatisch in korte taakjes opgesplitst. Frambozen plukken, twee rijtjes koolrabi zaaien, traantjes troosten, tomatenblad weghalen, poep afvegen, spinazie oogsten, laarsjes aandoen… Ik moet ervan genieten want later ga ik het missen, dat weet ik zeker.

De ambitie is net zozeer chronisch, al volgt het meer een cyclus. Elke zomer denk ik: volgend jaar toch maar wat minder soorten, Er kunnen echt maar twaalf tomaten staan, en die prei moet meer ruimte krijgen. Elke winter, als ik de planning opmaak en door mijn voorraad zaden snuffel, kan ik het niet laten om toch enkele rassen extra te selecteren – ik doe dit nog maar vijf jaar en er valt nog zoveel te ontdekken! Elk voorjaar, als het lichter wordt maar je nog niet overrompeld bent, kan het geen kwaad wat extra voor te zaaien, want er is nog ruimte op het schap en die zaadjes zijn volgend jaar niet meer bruikbaar. En de selder, tja die verkopen ze enkel per zes dus dan zetten we ze toch maar weer met zes op een rij, ’t is toch zonde om zo’n klein plantje weg te gooien. Dus ja… de tijd zal het leren, of net niet.
Wat ik wel goed geregeld heb, is de schaduwkant van de moestuin. Afgeschermd door een hoge haag van de buren staan bij mij de vaste planten: rabarber, bessen, appels, aardbeien (ja, dat werkt dus ook in halfschaduw, al is de opbrengst een stuk minder, en later), en sinds dit jaar ook aardpeer. Dit is de makkelijke kant, want behalve wat mesten en wieden heb ik er geen werk aan (zei ik al dat ik weinig tijd had?), en toch elk jaar een leuke opbrengst. Er is ook een bloemenperk, met bollen en eenjarigen en best wel wat ‘onkruid’ dat er asiel heeft gekregen.

En dan is er nog de serre; serre nummer twee want de eerste was na tien dagen jammerlijk gesneuveld. We hebben hem pas in maart dit jaar kunnen heropbouwen, dus naast al het zaai- en plantwerk heb ik in het voorjaar best wat tijd gestoken in het afwerken van de binneninrichting. Het was in alle opzichten een leerzaam moestuinseizoen. De tomaten deden het, ondanks het trieste natte voorjaar, best goed. Er zat phytophtora in de serre maar ik heb het goed onder controle kunnen houden (dankjewel voor de tips Diana!). Ik verlangde al lang om eens aubergine en meloen te proberen, maar dat verhaal is toch niet helemaal uitgedraaid zoals ik had gehoopt. De meloen was een zielig hoopje verschrompelde takken, met een vruchtje ter grootte van een ei dat ik aan de kippen gedoneerd heb. De aubergine heeft wel vruchten gemaakt, maar ze rijpten zo tergend langzaam dat ik eind oktober een deel in de soep heb verwerkt en de rest ook maar bij de kippen heb gegooid. Ik ben nog in dubio of ik ze volgend jaar nog een kans geef, met hoop op meer zon, of dat ik het voorlopig op tomaten en paprika’s hou (voorlopig neig ik meer naar dat tweede, maar ja, die voorjaarsambities…)

En dan half juli…..

Tja, het blijft een schaduwrijke moestuin, en ondanks de mislukkingen – die er nu eenmaal bijhoren – blijft het leuk om nieuwe dingen te ontdekken. Tien jaar geleden ben ik gestart met vier tomatenplantjes in pot op een balkon. Wat ik nu heb is al oneindig veel beter. Ik neus soms wel eens (een tikkeltje jaloers) in de zonovergoten, ruim dubbel zo grote moestuin van mijn schoonmama. Maar toch zou ik voor geen geld willen ruilen. En als die kleine handjes gretig het gewiede onkruid bijeen graaien en het met een kruiwagentje en een loeiende vuilniswagensirene naar de kippenren rijden – dan is het leven toch perfect?

groetjes, Annelies

Tot slot nog even een woord van Diana 😁. Nogmaals; erg leuk om zo de tuin van iemand anders te zien! Mocht je ook eens een gastblog over je moestuin willen schrijven, dan kun je je verhaal mailen naar [email protected]

Er zijn een klein aantal ‘regels’:

• het blog moet over je eigen tuin/moestuin gaan en/of over het verwerken van je eigen oogst. Een beetje zorg als het om spelling/grammatica gaat is fijn. Maar als je daar niet goed in bent wil ik je van harte helpen (ik ben er ook geen held in en ga zeker niks herschrijven maar ik wil mensen die om die reden twijfelen met alle plezier helpen).
• je kunt maximaal 12 foto’s plaatsen, 1 daarvan moet horizontaal gemaakt zijn om bovenaan het blog te plaatsen
• Foto’s wil ik graag in vol formaat (zo komen ze in het juiste formaat in het blog te staan, je kunt ze bijvoorbeeld sturen via wetransfer).
• uiteraard mag je een link naar je eigen website of blogpagina plaatsen. Met één kanttekening: het doel van het gastblog is om hobbytuinders de gelegenheid te geven iets te vertellen over hun manier van tuinieren, het is niet bedoeld voor een korte commerciële reclame.