Prioriteiten

Ik was vorige week vrijdag net te laat om een blog te schrijven. Dat kwam doordat ik per se alle planten in de kas wilde planten. Met de vooruitzichten van misschien wel 25 graden (en dus ruim 40 graden in de kas) had ik besloten dat dat voorrang boven alles in de tuin had. Het was toen met 25 graden in de kas (met hard werken) ook al warm zat. Maar het is gelukt, op vrijdagmiddag (vorige week dus) plantte ik de laatste van de 88 tomaten, 26 paprika’s, 4 pepers, 10 aubergines en 3 komkommers uit (ik heb speciaal voor dit blog even geteld). Ppffff.

Niet alleen ppffff voor het graven van de gaten en het planten van de zaailingen, natuurlijk ook voor het eerst nog een keer onkruidvrij maken van de grond in de kas en die aanharken. En voor het uitmeten en zetten van de stokken (ik heb er nog spierpijn van 😁), het bevestigen van de labels (het makkelijkste werkje), het maken van een klimrek voor de komkommers, en tot slot voor het water geven van de geplante zaailingen (en voor al die zaailingen bij elkaar heb ik het ook al gauw over een stuk of 30 gieters).

En nu ben ik vooralsnog (ik hou graag een slag om de arm) heel erg blij. Blij met alle soorten en planten, vol verwachting denkend aan de opbrengst maar ik ben ook blij omdat dit altijd mijn taak was (en nog steeds is). Jan wiedt stevig door en helpt met planten, water geven, etc. Maar de kas laat hij mijn domein zijn. Eigenlijk zoals Ruud dat ook altijd deed. Want ik weet nu eenmaal wat ik heb gezaaid, wat ik op welke plaats wil, met de meest gunstige plantafstand, etc. Jan, zijn vrouw Els en vooral zijn kleinkinderen houden ook heel erg veel van tomaten. Vandaar die 88 planten. Want dat zou in theorie ruim voldoende opbrengst moeten geven.

Het was ook hoog tijd om de zaailingen voor de kas te planten. Ik zaai de laatste jaren tomaten altijd in de eerste week van maart (dit jaar op 5 maart), en ik plant de zaailingen ook altijd in de laatste dagen van april in de kas uit. Maar dit jaar waren de zaailingen serieus veel groter dan in andere jaren.

Kijk, echt al heel lang (maar niet dun en iel – ze staan dan ook al een paar weken in de kas), gewoon al heel groot/hoog):

Komt het door het andere merk potgrond dat ik gebruikte, of misschien toch door de warmere dagen? Wellicht een beetje van allebei. Hoe dan ook; de tomatenzaailingen waren bij het uitplanten al zeker 40 centimeter hoog. Ik plant ze altijd wat dieper. Paprika’s, aubergines en pepers vinden dat niet heel fijn (nou ja, iets dieper – zo’n 2 centimeter – is prima, dan zitten ze ook gelijk goed stevig in de grond). Maar tomatenplanten vinden het heerlijk om nog wat dieper te worden geplant: zo fijn zelfs dat ze worteltjes maken langs het stukje steel dat onder grond zit (met daardoor nog meer wortels = opname van voedingsstoffen en vocht = sterker en groeikrachtiger). Ik plant tomaten altijd zo diep dat de twee kiemblaadjes 2 tot 3 centimeter onder de grond zitten, dus bij elkaar wel zo’n 5 tot 6 centimeter dieper dan de zaailingen in hun potje stonden. Al hangt het natuurlijk af van het formaat en de vorm van de jonge plant; misschien kan ik beter zeggen dat ik ze zo diep plant tot het eerste echte blaadje de grond raakt. Dat breek ik er dan ook vaak gelijk vanaf, als er voldoende blad is – want anders zou het nat op de grond liggen met bijvoorbeeld meer kans op schimmels.

Sommige planten maken zelfs al hun eerste bloemknoppen (zie de foto bovenaan dit blog; nog heel klein hoor, maar het begin is er. Gisteren zag ik zelfs de eerste bloeiende tomatenbloempjes, heel vroeg, op 30 april al! In dit geval van het ras Queen Aliquippa, dat toch bekend staat als middelvroeg ras.

En zo ziet de kas er na het planten uit, met een plantafstand van 60 x 35 centimeter, en uiteraard gelijk stokken erbij (touw kan ook maar daar ben ik nou eenmaal zelf niet zo’n fan, ieder het zijne):

Niet alleen de planten in de kas groeien als een malle, dat geldt ook voor de planten buiten, en voor de zaailingen in de tray’s. De kas staat helemaal vol met potjes, bakken en tray’s, met zaailingen en stekken. Het kost heel veel tijd om ze telkens water te geven, dus die allemaal uitplanten is het eerstvolgende op mijn prioriteitenlijstje. Alleen de kleine zaailingen (zoals bleekselderij, peterselie, etc.) ga ik eerst nog in 9-centimeter potjes oppotten.

Eén van de vele bakken met tray’s met zaailingen, in dit geval zie ik zonnebloemen, Cosmos, rode kool, rucola, en iets van korenbloemen – denk ik. Het zijn er zoveel dat ik zelf telkens moet zoeken welke soorten in welke bak/tray staan 🙄😁

Ik schreef in mijn vorige blog over het aardappelvak en dat het toch handig is om markeringsstokjes te gebruiken. En zie hier wat een week met 2 dagen regen kunnen doen:

Ja, ik zie heel voorzichtig de eerste aardappelen boven komen. Maar in dit vak zie ik nu toch vooral heel veel heermoes, rode melde, komkommerkruid en andere zaailingen van ‘onkruid’ en/of groenbemester. Ik zou kunnen wieden, want de aardappelen die nog niet boven zijn liggen onder de grond op de lijnen van de witte stokjes. Maar ik heb er geen tijd voor hè. Een bekend gezegde is “Wie zaait zal oogsten”. Maar dat is eigenlijk nooit een zekerheid, eerder een verwachting, en soms zelfs alleen maar een wens of hoop. Elke moestuinder weet dat de weg tussen zaaien en oogsten geplaveid is met vele potentiële ongelukken, ziekten en belagers. Nee, een betere gezegde zou zijn: “Wie zaait zal alles ook nog moeten uitplanten, en daarna nog maandenlang moeten verzorgen, beschermen en koesteren voor er wellicht een keer geoogst zou kunnen worden” 😁

Oh ja, ik ging op donderdag nog even naar de tuin, en dit is wat 3 dagen van 25 graden na de eerder genoemde regenbuien doet. Dat heet dan groeizaam weer:

Misschien toch elke dag even 10 minuten proberen te schoffelen. De grond is ondertussen droog genoeg, het onkruid nog niet te groot en ik kan de omgeschoffelde plantjes lekker laten liggen als mulchlaag.

Maar ik wil deze week dus ook de stokken voor de staakbonen zetten (die ik afgelopen maandag zaaide). En zoveel mogelijk zaailingen uitplanten. En water geven wat ik uitplantte. En water geven in de kas. En nog meer uitplanten. En zaaien (2e keer bietjes is ook mislukt, eigen schuld, ik had de tray in een onderbak gezet en die heeft na de regen in een hoekje zeker 5 dagen vol met water gestaan).

Niet alleen het onkruid tiert welig, zoals ik al schreef komen ook de aardappelen bovengronds. En de grote kuip met sla en koolrabi doet het ook prima:

Ook de knoflook doet het vooralsnog goed. Ze had wat compacter mogen zijn, voor het mooi iets aan de lange en dunne kant. Maar een kniesoor die daar op let. Ik heb nog geen voeding gegeven en zie dat ze zeker geen stikstof nodig heeft (gezien het frisgroene blad en de hoge planten). Mmm, in dit vak stond de groenbemester winterrogge naast en tussen de plantjes in, zou dat voor deze ontwikkeling hebben gezorgd?

Hoe dan ook, ongetwijfeld willen de knofloken nu wel wat kali; uien, en sjalotten houden daar ook van (het zorgt onder andere voor een goed transport van voedingsstoffen en vocht, en helpt om een mooie bol/knol van ruim formaat te vormen). En dus krijgen de planten deze week een klein beetje as uit de houtkachel (bevat altijd veel kali, en ook nog wat Calcium en Magnesium).

Ik heb het er dus druk mee. En daar is niks mis mee. Ik ga snel verder, alle zaailingen die ik deze ochtend kan uitplanten hoef ik niet elke dag (en soms zelfs wel 2 keer per dag) water te geven, en daarna staat er wel weer wat nieuws op mijn prioriteitenlijst. Zoals de tomaten voor het eerst opbinden, wieden, water geven, mais, courgettes en pompoenen uitplanten, de watertonnen vullen, het karton in de kas als onderdeel van bodembedekking tussen de planten in leggen. Etc.

Nog 1 foto, van een bloem. Dit keer van de winterharde vaste plant Geum Pretticoats. Een echte voorjaarsbloeier die veel bestuivers lokt. En deze is extra leuk, met gevulde en wat grotere (en mede daardoor knikkende) bloempjes in een mooie crème kleur met wat abrikoos en rozerood.