Gedoe

Eens even kijken; hoe lang heb ik nu een moestuin? Uh, vanaf 1991 dus dat is nu 34 jaar. En weet ik wanneer tomaten worden gezaaid? Ja hoor, in maart en april. En weet ik hoeveel tomaten ik dit jaar heb? Ja, 96 en dan nog bij elkaar 22 voor andere mensen. En weet ik waar ik alle tomatenzaailingen kan zetten tot het wat warmer wordt? Nee. Daar kan ik kort over zijn. Dat is al 34 jaar een gedoe. Te koud buiten, te koud in de nacht in de kas, en geen goede (lichte) plaats in huis.

Hoe kan het dan dat ik elk jaar weer dezelfde fout maak en de tomaten te vroeg zaai en vervolgens dus met teveel zaailingen zit waar ik geen goede plek voor heb (in een licht en/of zonnig raamkozijn)? Hoe hardleers kan een mens zijn als het om tomaten gaat? Ik heb er echt geen antwoord op. Ik kan schrijven dat ik ook wat oudere zaden zaaide en altijd nog tijd over wil houden voor een eventuele tweede zaaironde. Maar dat is een smoes die ik al zoveel jaar gebruik dat het ook niet geloofwaardig meer is. Want zo moeilijk zijn tomaten niet, ze kiemen altijd vlot (dus ook als ik ze begin april zaai is er heus nog genoeg tijd voor een tweede zaaironde). Bovendien heb ik voor alle zekerheid gelijk ruim voldoende zaden gezaaid; zelfs als de helft van de zaden niet kiemt heb ik nog genoeg zaailingen. Daarnaast hebben ze een kiemvermogen van 6 tot 7 jaar. En ik zaai dit jaar geen zaden die ouder zijn dan dat.

Eigenlijk was er dus geen enkele reden om op 4 maart al tomaten te zaaien. Behalve dan omdat ik dat graag wilde. Of, wellicht is beter omschreven; omdat ik bitter weinig zelfbeheersing heb als het gaat om tuinieren in het algemeen, en tomaten in het bijzonder.

Lucht het op, nu ik het toegeef? Geen idee, ik heb geen zin om daarover te verzinnen, want er is maar één ding waar ik aan denk: waar ga ik al die zaailingen in vredesnaam laten? En een andere gedachte is: “Misschien zou je ze volgend jaar eens een week of 3 laten kunnen zaaien”. Maar dat denk ik dus elk jaar rond deze tijd 🙄😄. Ter illustratie: ik schreef er op 14 maart 2019 dit blog over: Een geheimpje. Want ik heb het hele arsenaal al geprobeerd: de zaailingen in de kas zetten, met emmers water ernaast (zodat het overdag opgewarmde water in de nacht voor een vleugje minder kou zorgt). Met een vliesdoek erover (met dezelfde reden; dat het onder het vliesdoek iets minder snel afkoelt). Dat kan, maar het geeft veel zorgen; vaak naar de weerberichten kijken, de zaailingen telkens controleren, temperatuur onder het vliesdoek meten. En de meeste tomatenzaailingen overleven enkele graden vorst wel maar ze worden er niet gelukkig van; groeien doen ze nauwelijks, en ze zijn door de kou extra gevoelig voor vocht.

Op 19 maart 2020, 1 jaar en 5 dagen later schreef ik dit blog: Hetzelfde liedje. En dat is dus ook precies wat het is: elk jaar hetzelfde gedoe met kou en zoeken naar een goede plek voor teveel tomatenplanten.

In huis zijn er veel minder zorgen over de temperatuur maar des te meer over het gebrek aan plaats en vooral aan licht. Want het huis is groot genoeg maar de ruimte voor de ramen is heel beperkt. Bovendien staan er ook nog zo’n 40 zaailingen van paprika’s, pepers en aubergines, en die hebben de beste plekjes in het raamkozijn al ingenomen.

Zaailingen thuis hadden hier altijd de hele bovenverdieping tot hun beschikking. Op zolder is het te koud. En op de begane grond was er altijd minimaal 1 kat (die in haar eentje veel kon vernielen, vroeger hadden we meerdere katten, die dus ook nog eens een veelvoud aan ravage aan konden richten). Pas deze week, terwijl ik dus weer aan het bedenken was dat de tomaten nodig verspeend moesten worden, of ik ze weer naar de kas zou brengen, welke kas dan, tentje bouwen, vliesdoek, of toch op zolder, maar niet genoeg licht, etc.), bedacht ik ineens dat er geen kat meer is die zaailingen kan omgooien. Zo zie je maar hoe zeer katten in mijn hart en in mijn routine zitten. Ik zou graag willen dat het anders was (ik wil heel graag weer een kat maar heb nu gewoon niet genoeg tijd om er goed voor te zorgen, die komt er zeker weer maar pas als ik zeker weet dat ik de kat alle tijd en liefde kan geven die het nodig heeft en verdient). Ik bedenk dus ineens dat ik voor het eerst in 34 jaar ook in de woonkamer zaailingen kan zetten. Met een raam/deur van ongeveer 3,5 meter breed is er ineens een behoorlijke ruimte voor tomatenzaailingen bijgekomen.

En dus haalde ik op dinsdag ruim 100 P9-potjes van de tuin om alvast te soppen (voor er straks ook nog slakken door de woonkamer kruipen en zaailingen opvreten). En zette ik het campingtafeltje naast de bank. En ik verschoof de eettafel zo dat de langste kant voor het raam staat.

En toen kon ik beginnen. Het blijft toch één van de allerleukste klusjes: tomaten verspenen. Naast tomatenrassen uitkiezen, tomaten zaaien, en natuurlijk ook het uitplanten, het dieven en opbinden, zelfs ook water geven en onkruid rondom de planten weghalen. En misschien is het kijken naar de planten, naar de vruchten en natuurlijk ook wel het oogsten en proeven nog leuker. Eigenlijk is er echt helemaal niets wat ik niet leuk vind aan het telen van tomaten (nou ja, uiteraard uitgezonderd ziekten en plagen, en zelfs dan is het nog een sport om uit te vinden wat er mis gaat en of er een manier is om toch nog genoeg te kunnen oogsten).

Ik had trouwens, zoals op de foto’s te zien is, teveel zaden per vakje gezaaid. En ik zaaide weer in vermiculiet, dit keer hergebruikte (van de paprika’s en pepers, er kiemden zelfs nog 2 zaden die in het vermiculiet waren achtergebleven 😄). Als ik minder zaden per vakje zaai is het handig om ze per stuk uit het vermiculiet te trekken. Helaas kwam ik erachter dat dat niet goed gaat als er teveel zaailing bij elkaar groeien.

Bij zoveel zaailingen zorgt het eruit trekken van één zaailing er te vaak voor dat het worteltje ergens onderweg afbreekt. Nu is een tomatenzaailing sterk genoeg om dat snel weer aan te vullen, maar het is altijd beter als het hele worteltje volledig intact blijft. De oplossing bleek heel simpel: als ik een heel plukje met een stuk of 4 of 5 zaailingen in één keer er voorzichtig uittrok ging dat veel beter.

Zo. Het ziet eruit als kamperen in eigen huis. Maar ik kan hier de komende paar weken wel flink wat tomatenzaailingen kwijt! Het blijft natuurlijk niet ideaal; in de kas is er zo veel meer licht, dit is toch ook een beetje vragen om iets te lange en dunne zaailingen. Je kunt op deze foto al zien dat de zaailingen richting het licht gaan groeien (de foto is 1 dag na het verspenen gemaakt):

Voor nu moet het maar even, zodra het wat warmer wordt en de nachtvorst voorbij is ga ik de zaailingen alsnog naar de kas in de volkstuin verhuizen.

Tot slot van dit blog wil ik graag nog even het gastblog noemen dat Janneke me deze week mailde. In het gastblog schrijft ze over haar moestuin en de liefde voor het moestuinieren met een beperking. Op haar website De Zittende Zaaier beschrijft ze haar ervaringen.