Allemaal baby’s

De vogels laten al met veel geluid weten dat het lente is en fluiten dat het een lieve lust is. Er zit een pimpelmees te broeden in de koolmezennestkast, en we hebben een polygamist in de vorm van een vrouwtjeseend die met 3 mannetjeseenden tegelijk in de tuin aan het vozen is. We hebben zelfs al jonge eendjes gezien in de sloot.

Ook met planten gaat het zo, als het eenmaal lente is…….

Deze zaailingen fotografeerde ik op 07 april 2016. Het zijn (van links naar rechts) 5 zaailingen van de Ageratum houstonianum Red Sea, 6 x de Amaranthus Hopi Red Dye, en 4 x de Amaranthus Orange Giant.

En 6 dagen later, op 13 april 2016 zien dezelfde zaailingen er zo uit:

Grappig om te zien dat elke soort in deze omstandigheden zijn eigen tempo heeft, ze groeien allemaal prima, maar de Amaranthussen groeien wel sneller dan de Ageratum (vast geen verrassing dat de Ageratum ook wel een week langer over de kieming deed dan de Amaranthus, heeft in alles een iets langzamer tempo).

Ik ga deze zaailingen waarschijnlijk niet meer uitdunnen, tenzij er wel echt heel veel te dicht bij elkaar staan. Gewoon geen tijd om al die tientallen vakjes met zaaisels en zaailingen na te kijken. Onder het mom ‘ze zoeken het maar uit, de sterkste mag winnen’ laat ik het zo maar lekker groeien zoals het wil. Alleen bij groenten zoals bietjes dun ik wel uit, en natuurlijk bij soorten waar er wel 20 opkomen in een vakje of potje.

Dus de baby’s gaan al goed groeien. En sommige volwassenen denken al aan baby’s maken:

De eerste knopjes al gezien in de bieslook.

En nu is de bieslook wel een grote plant, wel echt een volwassene. Ik kan me nu al verheugen op haar eerste lilapaarse bloemen.

Maar soms zijn er ook planten die wel erg vroeg aan kinderen beginnen:

De tuinboon bloeit al. De peulen moeten groter worden dan het hele plantje nu is, dus of dat nog iets wordt…. Zoals ik wel eerder zei; als het tijd is houden wij het niet tegen. Ik kan die bloempjes eruit knippen maar de kans dat de tuinboon dan denkt; ‘Oh, Diana vindt het niet verstandig dat ik al kinderen krijg dus ga ik eerst maar verder met groeien tot ik groot genoeg ben om kinderen te krijgen’……. is zo ongeveer nihil.

In plaats van groeien zal de zaailing gewoon nieuwe bloemen gaan maken. En dat is dan 2 keer energie gebruiken (of misschien is verbruiken in dit geval een beter woord) voor de bloei. De zaailingen zijn amper groot genoeg om zelfs maar één keer die energie te gebruiken.

En dus laat ik het zo, als ze denkt dat ze kinderen kan maken, dan hoop ik maar dat ze dat in een iets lager tempo doet en ondertussen ook wat haast maakt om te groeien; ze zal toch zelf ook wel begrijpen dat ze geen 12 centimeter grote peulen kan dragen als ze zelf pas 15 centimeter groot is.

Nog een voorbeeld van een kind met baby’s:

De Ipomoea transvaalensis heb ik al heel vroeg gezaaid. Dat heb ik gedaan omdat ze heel veel warmte nodig heeft en dan nog langzaam kiemt en in het begin even langzaam groeit. Net als pepers, en daarom heb ik haar ook rond diezelfde tijd gezaaid, en net zo warm. Dus begin februari de feloranje heel harde zaden in een bakje water in de propagator op 27 graden gezet. Zodra de kiempjes zichtbaar werden de zaden bij kamertemperatuur in 9 centimeter-potjes gezaaid. En die eerste 2 maanden groeide ze heel langzaam.

Maar sinds een week of 2 is ze sterker aan het worden, groeit ze sneller. En misschien is ‘sneller’ niet eens het goede woord; het lijkt bijna op een groeispurt van een kind in de puberteit, in 1 week tijd is ze ongeveer 40 centimeter gegroeid. En aangezien ze een slingerplant is gebruikt ze het draad waar de luxaflex langs loopt maar als klimhulp. Dus luxaflex moet maar omhoog blijven tot de planten over 2 weken echt naar buiten mogen, een grotere pot in, met verse grond en voeding. Met wat mooi weer zal ze al snel verder groeien en ook bloeien.

Want bloeien gaat ze nu al, dat hoort misschien ook wel een beetje bij de puberteit der eenjarigen; als je goed kijkt zie je bij het 3e bloempje van boven al een bloemknopje.

Tot slot dan nog een foto die ik zelf wel mooi vindt. Eind februari de sjalotten in een verhoogde vak uitgeplant. En door de wind en de vogels zijn de cacaodoppen een beetje over de sjalotten heen gewaaid. Bij zaaisels in de volle grond haal ik 2 keer per week het stro of de cacaodoppen of welke bedekking dan ook weer netjes weg. Maar de sjalotten zijn geen zaden maar  sterkte bolletjes die toch wel door zo’n laagje heen kunnen breken.

En jawel, daar komt ze:

Het licht gevonden. Ik vind het er net uitzien als de vingers van een hand die boven de grond komen, en dat doet me dan weer een beetje denken aan zo’n zombie-horrorfilm waar ik nooit naar kan en wil kijken :-).

Morgen is het half april, wat gaat de tijd toch snel, zo veel te doen in de tuin dat de dagen letterlijk voorbij vliegen. Gelukkig komt er ook een tijd dat we kunnen gaan zitten en er van genieten. Maar nu nog niet :-).