Een nieuw jaar

Allereerst: iedereen een gelukkig nieuwjaar!

Verbeelde ik het me of was het vanmorgen een fractie eerder licht dan in de afgelopen weken? Het kan natuurlijk ook komen doordat de dag (eindelijk weer eens) onbewolkt begon. Zowaar: een tuindag!! Uiteraard wel met laarzen aan want door alle regen staan de paden (en eigenlijk de hele tuin wel) onder water. Op de tuin kunnen we het ook zien (ongetwijfeld mede door het zachte weer): er beginnen al voorzichtige bladknopjes aan de fruitbomen en -struiken te verschijnen, en sommige planten lopen al weer uit. Op de foto bovenaan dit blog zie je de venkel Giant Bronze die tussen de dode stelen van vorige jaar nieuwe groei laat zien.

En waar moeten we beginnen? Wat een rommel is het op de tuin! Nou ja, dan wordt het een kwestie van ‘verstand op nul en blik op oneindig’ en beginnen we gewoon maar bij de ingang van onze tuin. Handschoenen aan, schrepel, schepje, mes en snoeischaar in de aanslag. En een grote emmer en zak voor al het onkruid en afval. Wat…… een ‘big bag’ zou eigenlijk beter zijn :-).

We zijn 3 weken niet naar de tuin geweest. Dat kwam door de kerst, geen zin, te koud, te nat, te donker, geen puf, te druk met andere dingen. En dat is eigenlijk altijd wel een beetje zo in de decembermaand, daar is niks mis mee. Maar nu werd ook onze kat Freek ziek. Of eigenlijk ging zijn kaarsje simpelweg uit. Freek was natuurlijk al wel oud en ziek, met suikerziekte, staar, artrose en schildklierproblemen. In de nazomer voelde ik voor het eerst een balletje bij zijn borstbeen dat gestaag groeide. Er waren op de foto geen uitzaaiingen te zien maar de tumor duwde wel tegen zijn longen. Het leek pijn te doen als hij wilde gaan liggen en soms haalde hij wat lastiger adem. Hij at ook niet zo goed meer en viel af. Afijn, na veel wikken en wegen en elke dag weer opzien tegen de beslissing die we moesten nemen hebben we Freek de week voor kerst in laten slapen. Wat is het toch vreemd om zo verdrietig te zijn over zijn dood en tegelijkertijd opgelucht te zijn met de beslissing zodat hij geen pijn meer hoeft te lijden. En nu stop ik met het schrijven daarover want de emmer met tranen is blijkbaar nog niet vol genoeg.

Toch is het heel vreemd. Rond de dagen dat we de beslissing moesten nemen bedacht ik dat ik nooit meer een kat wilde: het doet teveel pijn om ze uiteindelijk weer te moeten laten gaan. Luttele weken later bedenken we dat alle liefde en plezier in het leven dat verdriet van de dood overstijgt. En dus hebben we sinds 2 dagen ‘Zus’. Aangezien ze toch niet naar haar naam luisterde hebben we die gelijk veranderd in Robin. Dat komt doordat de tekening in haar gezicht me een beetje deed denken aan het masker van Batman, Catwoman en Robin (waar ik trouwens niet speciaal fan van ben hoor) :-). En tuinvriendin Laura wees me erop dat het Engelse Robin een roodborstje is. En ze heeft geen rood borstje maar ze is wel echt rood (2 kleuren rood zelfs, met wit, en zwart, en met een cypers streepje; alles ineen! En ze heeft dezelfde korte en gedrongen vorm. Of ze in karakter ook wat op elkaar lijken durf ik niet te zeggen want Robin is erg in de war. Ze is 10,5 jaar oud en heeft artrose en spondylose. Ze heeft 58 dagen in het asiel gezeten en kon het helemaal niet goed vinden met de andere katten. Ze was heel erg bang toen ze kwam, en nu de eerste schrik voorbij is bestaat haar hele dag uit hard en klagend miauwen en elk hoekje van het huis dwangmatig controleren. Ze moet er toch bekaf van worden. Als ze uiteindelijk moe is blijkt ze heel lief en aanhankelijk te zijn en komt even lekker bij me liggen. Tot ze van het kleinste geluidje schrikt en weer aan haar beveiligingsrondes en klaagzang begint. Het is duidelijk dat het tijd gaat kosten voor er weer vertrouwen is. Gelukkig kan ze nog goed lopen. Helaas gaan springen en traplopen duidelijk minder maar ze lijkt wel veel baat te hebben bij een maandelijkse injectie tegen de pijn. Een mooie foto heb ik nog niet kunnen maken, daarvoor is ze nog veel te onrustig. Maar ik wil haar toch even laten zien…….

Sorry voor de mensen die weinig met katten hebben en hoopten op eindelijk weer eens een blog over moestuinieren. En om op dat moestuinieren nog even terug te komen: we doen wat we kunnen. Er zijn belangrijker zaken dan hoeveel onkruid er in de tuin groeit en hoeveel rommel er ligt. Dat neemt niet weg dat dat toch wel het eerste is waar we ons nu in de tuin op storten. Vandaag een paar uurtjes naar de tuin geweest en daarmee een stukje van ongeveer 8 vierkante meter gedaan. We zien het opknappen!! En nog maar 292 vierkante meter te gaan 🙂

We hopen op een paar droge dagen want uiteindelijk werkt dat veel fijner dan wanneer de grond zo kletsnat, koud en vast is. Klei blijft nu eenmaal klei, ook als die al 30 jaar lang wordt verbeterd met compost, paardenmest, bladaarde, mulchlagen, etc.

Het volgende blog gaat over moestuinieren, beloof ik. Misschien is het wel leuk om nog even te melden dat ik deze week de teeltpagina van tomaten heb bijgewerkt, zowel qua tekst maar ook flink wat nieuwe foto’s heb geplaatst: Tomaat.

Tot slot nog 1 foto, van een palmkoolplant in de tuin. Ook nu geldt; let niet op de rommel. We plukken er nog steeds heerlijk van, en hoe kaler de stam wordt, des te meer gaat ze ook daadwerkelijk op een mini-palmboom lijken 🙂