Eeuwig kool

Ik geloof dat het alweer ruim 15 jaar geleden is dat ik dacht dat ik een echte eeuwig kool had bemachtigd. Helaas bleek dat niet te kloppen want de plant schoot door, bloeide en stierf af. Het was toen al een heel bijzondere plant waar lastig aan te komen was, een letterlijk bijna vergeten groente. En dat terwijl de plant toch al zo oud is; ze zou ooit door de Romeinen naar Europa zijn meegenomen.

Gelukkig is ze ondertussen goed verkrijgbaar, en ik heb deze plant dan zelf ook al weer een paar jaar in de tuin. Ze heet niet voor niets eeuwig kool; ze bloeit niet en dat is de voornaamste reden dat ze dus ook niet doodgaat. Dat betekent tegelijkertijd dat stekken de enige manier is om haar te vermeerderen. Vervolgens is ze ook nog eens sterk en prima winterhard. En zo kun je dan als koolplant blijkbaar heel oud worden. Eeuwig kool is ook onder nog wat andere namen bekend; zo wordt ze ook wel eeuwig moes genoemd, of splijtkool (dat duidt op het feit dat ze veel zijscheuten maakt, oude wijvenkool of stekkool.

Ze is niet alleen een mooie grote, winterharde én wintergroene vaste plant (de volwassen plant is hier zo’n 70 centimeter hoog en breed), ze is ook gewoon lekker. Ze heeft een smaak die wel wat op boerenkool lijkt en daardoor kan ze worden gebruikt in soepen, stoofschotels en stamppotten. Net als vrijwel alle soorten kool houdt ze van een plekje in de halfschaduw en van een rijke maar luchtige grond, met voldoende vocht en voeding; zowel op klei- als zandgrond is compost en een mulchlaag van organisch materiaal onder de planten dus aan te raden.

Er is maar 1 nadeel aan eeuwig kool: ze is en blijft een kool; en daardoor is ze gevoelig voor een deel van de ziekten en plagen waar al die andere kolen ook gevoelig voor zijn. In het voorjaar betekent dat hier ze nog wel eens wordt belaagd door slakken, in de zomer zijn dat vaker rupsen en/of aardvlooien, en in de late winter, als er weinig ander eten is, wordt ze wel eens aangevreten door duiven. Voor een mooie plant waar je heel veel van kunt oogsten is een bescherming dus soms geen overbodige luxe. Ik laat het hier vaak maar gaan; de plant is sterk genoeg om wel wat vraatschade aan te kunnen, en zo lang ik er zelf ook nog wat van kan oogsten ben ik tevreden.

Ondertussen is er niet alleen meer groene eeuwig kool: er is ook een witbonte variant. Gelukkig is die niet zo witbont dat ze er zwak van wordt; het is een heel bescheiden en vooral sierlijk wit randje rond de bladeren. En dat maakt haar misschien nog wel mooier dan wanneer ze opvallend en over het hele blad tweekleurig zou zijn, ze past nu ongetwijfeld prachtig tussen bijvoorbeeld vaste planten met opvallende paarse bloemen.

En dan nu…….. ik kreeg een aantal weken geleden een berichtje van Kay, hij heeft een prachtige paarse eeuwig kool! De naam is Rubras of hoekjeskool en hij heeft een stek gekregen van Johan v.d. Hoek; die heeft dit nieuwe ras ontdekt, vermeerderd en getest. Johan heeft een video op youtube geplaatst waarin hij het verhaal en de ontdekking van de eerste Rubras uitlegt. Je kunt in deze korte video de plant ook in volwassen stadium in zijn tuin zien, en hij legt tevens uit hoe je eeuwig kool (zowel de groene, de witbonte en de paarse) het best kunt stekken. De video:

Ondertussen ben ik de trotse bezitter van een stek van het ras Rubras!! De jonge maar gewortelde stekken staan, nu het zo warm is, in potjes in de schaduw, met wat extra vocht. Ik hoop en denk dat ik de stekken over enkele weken uit kan gaan planten.

Als je de video op youtube bekijkt kun je (in de reacties daar) het mailadres van Johan v.d. Hoek vinden. Ik heb begrepen dat hij het leuk vindt om stekken te nemen en dit ras met anderen te delen, tegelijkertijd hoop ik dat hij niet overspoeld wordt met aanvragen 🙂 . Op mijn beurt ga ik heel goed voor mijn stekken zorgen en hopelijk volgend jaar zelf voorzichtig de eerste stekken nemen om er andere mensen blij mee te maken!

Tot slot van dit blog wil ik Kay nog even heel hartelijk danken voor zijn moeite, de tip en het opsturen van de stekken, en natuurlijk Johan v.d. Hoek voor dit prachtige nieuwe ras van eeuwig kool!!

Tot slot van dit blog nog 1 foto, van een bloem, in dit geval van een Salvia waarvan ik zaden kreeg, van iemand uit Frankrijk. Vooralsnog maakt ze hier nog geen zaden, maar ik houd hoop (en speur elke dag). En ik ga in ieder geval ruim voor de herfst stekken nemen om die vorstvrij te overwinteren. Ze zou volgend jaar een erg mooie combinatie kunnen vormen met de witbonte eeuwig kool 🙂