Foerageren

Ik vind het altijd zo’n mooi woord. Uiteindelijk betekent het niets anders dan ‘het regelmatig terugkerend zoeken en vinden van voedsel door dieren’. Ik doe ondertussen hetzelfde in eigen moestuin :-).

Dit is een vreemd jaar, volgens mij heb ik het al vaker gemeld. Heel veel onkruid, tomaten die later zijn dan anders (en vroeger ‘klaar’), Dahlia’s die tot bijna 2 meter hoog groeien, rozen die het vertikken om te her-/doorbloeien, etc. Het komt vast door het weer; lang koud en nat in het voorjaar waardoor alles pas laat op gang kwam. Daarna stikheet en kurkdroog in juni, er was weinig onkruid en we hadden alle tijd nodig om water te geven. Toen werd juli kletsnat en vrij koel. Maar de overvloedige regen op de warme grond zorgde voor een enorme explosie van kiemende onkruidzaden. Helaas was er geen tijd om te wieden want juist toen begonnen ook eindelijk de tomaten, stokbonen, komkommers, etc. aan een groeispurt, en hadden we alle tijd nodig voor opbinden, tikken, dieven, leiden, etc.

Sindsdien lopen we een beetje achter de feiten aan. Gelukkig hebben buren (nog) geen last van het onkruid maar het wordt wel zo erg dat er nu iets MOET gebeuren. En dus ging ik gisteren een paar uur wieden en bracht ik 3 kruiwagens onkruid (met kop erop) naar de composthoop. Het was nauwelijks in de tuin te zien, er zijn nog wel 30 volle kruiwagens bij elkaar te rapen 🙂 .

Stukje voor stukje gaan we maar ‘ontginnen’. Maar tegelijkertijd kan (en moet) ik ook oogsten, water geven in de kas, zaaien en uitplanten (voor de zaailingen in hun traytjes staan te verpieteren). Eigenlijk zoals altijd dus….. maar dan nog wat erger 😀

Er is het besef gekomen dat ik nu toch heus zal moeten veranderen; door leeftijd, gezondheid en de omstandigheden zal ik nu echt… echt.. echt.. eindelijk eens minder potten moeten gaan zetten. Ik neem me dat misschien al wel 12 of 15 jaar voor. Want potten kosten veel tijd en ruimte; ze hebben plek nodig, er moeten planten in, die moeten gevoed worden, en vaak worden opgebonden, ze moeten meerdere keren per week water krijgen, etc.. Maar elk voorjaar gaat het weer mis; dan heb ik paprikaplanten over, krijg ik nog wat zoete aardappelstekken, vind ik zaailingen van komkommerkruid, stek ik nog wat oregano, maak ik aardappelstekken voor de oogst rond kerst, etc. Het is al veel minder, ik schreef jaren geleden al een blog waarin ik ruim 65 potten telde, ik kan het helaas niet meer terug vinden. In 2017 waren het er nog 45 (in het blog Tel even mee) Nu zijn het er zeker nog 35. Van grapefruitmunt, Zwitserse munt, dragon en tomaat Cherry Cascade tot oregano, tijm, een moerbei, wat vetplanten, kerrieplant, Cleome en oca. Zucht.

“Dat zijn er nog altijd 30 teveel”, vindt Ruud. Zelf houd ik het op de helft. Met ‘nog maar’ 15 potten zou het toch al veel tijd en ruimte schelen 🙂

Terug naar het onkruid: er wordt algemeen beweerd dat onkruid sterker is dan groenteplanten en groenten niet goed groeien als er veel onkruid groeit (want die nemen dan al het licht, vocht, voeding weg). En bij jonge planten is dat inderdaad ook zo. Maar zoals ik al schreef was er in juni door de droogte/hitte nauwelijks onkruid, terwijl de nog jonge groenteplantjes wel al goed groeiden (omdat iik die met een gieter bij de plant regelmatig water gaf). En nu vind ik dus overal waar ik onkruid weghaal onverwachte cadeautjes. In de vorm van bieten, worteltjes, bleekselderij, koolrabi, maar ook stekken, knolletjes, eenjarige bloemen en kruiden, etc. En alles wat ruim boven het onkruid uitsteekt doet het ook prima: de stoksperziebonen zijn klaar en die stokken kunnen eruit (waardoor ik nog wat zaailingen van snijbiet, knolvenkel, herfstandijvie en Chinese kool kwijt kan). De stoksnijbonen en stokspekbonen zaaide ik eind juni en van die eerste kunnen we nu volop oogsten (de stokspekbonen doen het ook prima maar die oogsten we natuurlijk later, pas wanneer de peulen volrond zijn).

Er lijkt maar geen eind te komen aan de courgetteoogst (en daar zijn we heel blij mee nu ik steeds meer recepten met courgette heb). Maar het is afgelopen met de komkommers in de kas (met dank aan spintmijt en meeldauw). Jammer maar ook dat biedt perspectieven; we oogsten dit weekend de laatste komkommers en dan gaan de planten eruit en kan ik daar nog wat palmkoolplanten kwijt.

Heel voorzichtig denken we al aan de herfst en winter. De zomer is voorbij gevlogen (en gelukkig nog niet voorbij maar regeren én moestuinieren is vooruitzien). Ik ga nog snel wat zaaien, alvast voor de ‘winterkas’. En misschien nog wat tweejarige bloemen als stokrozen en vingerhoedskruid. Maar ik vind het nog te vroeg voor veldsla en winterpostelein. Zoals ik het ook altijd vertik om in augustus al een bolchrysant te kopen – veel te herfstig 🙂

Volgende week zijn er elke dag afspraken en verplichtingen, dus dit weekend gaan we volop wieden. En wie weet wat we eronder vinden en kunnen oogsten!

Tot slot nog 1 foto, ook weer een gevalletje plaatsgebrek en extra werk: paprika Etkezesi Pelso. Een paprika die ik al heel lang heb en niet onder die naam op internet kan vinden. En ik had er ook geen plaats meer voor. En daarom staan er wat planten in een kuip naast de deur van de kas (waardoor er nog maar 25 centimeter plaats over is om te lopen). Sorry voor de lelijke stokken en het binddraad, die zijn nodig om te voorkomen dat de takken breken, omdat we er heel vaak langs lopen, en omdat de planten vol hangen met paprika’s die nu volop rijpen. En nu maar hopen dat ik er zaden van kan oogsten die niet gekruist zijn, dan krijgt ze volgend jaar weer een beter plekje, in de kas (en kunnen wij weer gewoon lopen 🙂 ).