Het vervolg

Hoe vaak kun je in één jaar aardappelen telen?

Naast de bekende vroege, middelvroege en late aardappelen zijn er nog meer mogelijkheden, leerde ik nog niet zo lang geleden. Ik schreef er een paar maanden al een blog over: hoe je eind januari/begin februari al aardappelen in de koude kas kunt poten; in potten of in de volle grond van de kas. Als je ze in pot teelt kunnen die potten na ijsheiligen in mei naar buiten. Met uiteindelijk, na ongeveer 100 dagen, een vroege oogst in juni. Je kunt dat blog hier vinden: Soms zit het mee

En zo las ik op internet dat dat in omgekeerde vorm ook in juli/augustus kan. Als je nu aardappelen poot/ plant en je telt er de bekende 100 dagen bij op, dan kom je rond de kerstdagen uit voor de oogst. Vroeger vroor het vaak dan al maar die kans wordt steeds kleiner. Als je aardappelen nu buiten in potten poot/plant kun je ze in de kas (of tunnel of platte bak) zetten als het in de herfst koud en nat wordt.

Er is maar 1 probleem (of eigenlijk 2, maar over probleem 2 later meer): pootaardappeltelers weten nog niet dat dat kan, of dat we het in ieder geval misschien wel eens zouden willen proberen :-). En daardoor is het wat lastiger om te starten dan in het vroege voorjaar. Want dan kun je makkelijk pootaardappelen kopen. Maar nu niet. Je zult ze dus zelf moeten laten spruiten en dat is soms lastig want de eerste maanden spruiten de pas geoogste aardappelen uit eigen tuin niet of nauwelijks. Je kunt proberen om geschikte aardappelen (onbeschadigd, gezond, het juiste ras, niet te groot, met voldoende ogen) wat warmer te leggen, misschien ook in het donker, om het ‘spruiten’ te bevorderen, al wil je liever korte en gedrongen uitlopers en geen lange, breekbare en waterige scheuten.

Maar ik kreeg de tip dat aardappelen ook makkelijk stekken. Wat een idee!! Daar had ik zelf nog nooit over nagedacht. Maar tomaten stekken natuurlijk ook makkelijk. En daar zijn aardappelen nauw familie van. Dat wilde ik proberen!

Ook leuk: je kijkt ineens anders naar een aardappelplant. En inderdaad; als je naar de structuur van een aardappelplant kijkt zie je ineens dat ze behoorlijk veel op een struiktomaat lijkt, met ‘dieven’ of zijscheuten, hoe je het wilt noemen. Natuurlijk met het grote verschil dat we tomaten voor de vruchten telen en dat aardappelplanten geen of slechts enkele trosjes bloemen/vruchtjes krijgen (die trouwens ook niet eetbaar zijn, zelfs behoorlijk giftig).

Afijn; als je een volwassen aardappelplant goed bekijkt vind je vanzelf meer dan voldoende stekmateriaal. En dus ging ik dat eens proberen. Het stekken zelf gaat heel gemakkelijk, net als bij een tomaat: bij voorkeur stekmateriaal van ongeveer 12 tot 15 centimeter lang, met een scherp mesje, schuin afsnijden onder een knop. De bladeren wegsnijden die onder de grond zouden komen en te groot blad ook wegsnijden.

Ik heb de stekken in P9-potjes met verse potgrond gezet, ruim water geven en in de schaduw gezet. Ze zien er in het begin sneu uit en hangen vooral slap langs het potje (zie foto bovenaan dit blog). De stekken mogen nooit uitdrogen en weinig of geen zon krijgen. En dan komen de stekken vanzelf na ongeveer een week heel voorzichtig weer overeind, ze richten zich op en gaan groeien.

En nu is het dus zover; de stekken kunnen worden uitgeplant (het is makkelijk om dat moment te bepalen want er groeien dan ruim voldoende worteltjes onderuit de afwateringsgaten van de potjes).

Daar komt dan wel een beetje het al eerder genoemde probleem 2 om de hoek kijken: Phytophthora. Met een extra vroege oogst in juni heerst dat nog niet maar in de zomermaanden, zeker als het behoorlijk nat is, natuurlijk wel. Dat maakt het wel iets lastiger. Ik heb gekozen voor stekken van onze Camillo-aardappelen, een ras dat al een goede resistentie tegen Phytophthora heeft. En ik heb de aardappelen dan wel in dezelfde potten geplant als waar de extra-vroege aardappelen in groeiden, maar die aardappelen waren gezond, en de potgrond uit die potten heb ik grotendeels al gebruikt voor het oppotten van andere planten. Wat er nog in zat heb ik gemengd en aangevuld met verse wormencompost, wat nieuwe potgrond en gewone compost uit eigen tuin. En daar staan nu de eerste stekken in.

Ik heb nog 4 stekken (ondertussen kan ik het beter jonge planten noemen). Ik moet daar nog even potten voor zoeken en vullen. Of zal ik ze toch nog een keer in zakken zetten? In het voorjaar was ik over allebei tevreden maar eerlijk is eerlijk; de teelt in potten gaf iets meer opbrengst dan de teelt in zakken. Ik denk er nog heel even over na maar wil ze dit weekend wel gaan planten want er is al een behoorlijk wortelgestel dat onderuit de potjes komt en het blad wordt wat geel; hoog tijd voor een grotere accommodatie en voldoende voeding.

Hoe dit afloopt? Ik heb nu nog geen idee, ik probeer het nu voor de eerste keer. Wel erg leuk om te proberen. En ook nog eens vergelijken want tuinvriendin Laura heeft een paar weken geleden nog wat pootaardappelen buiten in de volle grond geplant. Hier gaan de planten in pot in september/oktober (afhankelijk van de gezondheid en groei van de planten en natuurlijk vooral ook het weer) de kas in.

Ik heb het gelijk op het kalendertje in de keuken genoteerd: “Half tot eind november aardappelen oogsten”. Het staat, als ik het lees, echt wel een beetje vreemd. En toch zou het zo moeten werken. Ik vraag me alleen af of het misschien wat langer duurt, omdat bij de gewone aardappelteelt de aardappelen in het koele en donkere voorjaar worden gepoot en dan langzaam steeds meer licht en warmte krijgen. En dat is nu dus andersom; in de koele en dan weer donkerder worden herfst zou de opname van voedingsstoffen en dus de groei van de knollen misschien langzamer kunnen gaan.

Oftewel; een onzekere uitkomst, we zullen zien wat het wordt, en ik zal er in november uiteraard een blog over schrijven, en ook melden hoe het met de aardappelen in de volle grond van Laura afloopt.

Tot slot nog 1 foto, van Dahlia Waltzing Mathilda, één van de favorieten van dit jaar.