Blijmoedig

Ik denk dat ik altijd al een beetje een halfzacht ei ben geweest. Maar niet zo’n watje als tegenwoordig. Het zal voor een deel ook de leeftijd zijn maar eigenlijk kan ik mijn hele leven al slecht tegen zieke of dode dieren.

Ik vervloek de woelratten/woelmuizen die hier constant onder de worteltjes, bietjes, knolvenkel en rucola graven (waardoor de ene helft doodgaat en de andere helft doorschiet doordat de wortels constant bloot en droog liggen en zich niet kunnen ontwikkelen). Ik zocht op internet naar een oplossing en las toen een ´tip´ over iets mengen met gips waardoor ze een fatale verstopping krijgen…… ik heb het niet eens af gelezen; wat een buikpijn moet zo’n beestje krijgen. Nee, dat kan echt niet. Dan maar leven met woelratten.

Ik vervloek ook de mol die hier ongeveer hetzelfde doet als de woelratten (soms weet ik niet eens meer welke gang van de één of van de ander is). Heel vroeger heeft Ruud nog wel eens een klem gezet maar dat doet hij zeker al jaren niet meer. Omdat we het uiteindelijk ook heel zielig vinden. En het heeft geen nut. Want als een mol dood is komt er een andere mol om het territorium over te nemen. Dus we tuinieren met de mol.

En ik vervloek de duiven die de kool opvreten. Het ging zo goed, na het uitplanten van alle zaailingen had ik er stokken met wiebelende glimmertjes bij gezet; de schittering en het bewegen zou de duiven tegenhouden. En het werkte!! Drie hele dagen en nachten lang, prachtige koolzaailingen, sterk en gezond. Maar toen we op dag 4 op de tuin kwamen hadden de kolen alleen nog maar nerfjes. We hebben er alsnog maar een net over gespannen, in de hoop dat de zaailingen zich nog herstellen, maar als dat lukt, zal het nog heel lang duren voor we er van kunnen oogsten.

Ik vervloek de muizen en ratten die dol zijn op de zaaisels van mais, bonen en courgettes. En de ratten vinden ook de aardbeien heel lekker. Maar ik heb jaren geleden een dode muis in een emmer water gevonden die net niet tot de rand was gevuld. Ik maakte er zelfs een foto van. Ik weet eigenlijk niet goed waarom want ik kan er zelf heel slecht naar kijken. Misschien is het om de muis niet te vergeten.

Het is de minder leuke kant van moestuinieren, soms vind je wel eens een dood dier. Ik vond het verschrikkelijk, wat moet de muis hebben gevochten om nog uit het water te komen voor ze het opgaf en verdronk. En ik was, denk ik, net te laat, ze dreef nog, het vachtje nog niet doorweekt, ze was echt nog maar kort daarvoor overleden. Sindsdien kijk ik altijd, zomer en winter, of gieters en emmers leeg zijn (of juist tot de rand toe vol) voor ik naar huis ga. Ik weet heus wel dat er heel veel muizen zijn, en dat er ook heel veel dood gaan. Maar niet meer in mijn emmer met per ongeluk net iets te weinig water.

Ik kan ook nog schrijven over merels (och, wat houden die toch van aardbeien, aalbessen en blauwe bessen), halsbandparkieten en hun voorliefde voor appels, eenden die zo van kruisbessen houden, etc. maar het is ondertussen wel duidelijk: soms heb ik een hekel aan ze, wanneer ze iets hebben vernield of hebben opgevreten. Maar ik wil ze niet doden, een mooie oogst wordt er allesbehalve leuker of lekkerder van.

Ik geef trouwens toe dat ik wel behoorlijk hypocriet ben, ik heb bijvoorbeeld veel minder compassie met luizen en muggen. Hoewel ik wel vorige week nog een vlieg uit de regenton heb gered, ik kan me niet voorstellen dat iemand kan toekijken hoe een dier verdrinkt, hoe groot of klein, aardig of akelig die is).

Afijn. De bietjes zijn dus dood, de worteltjes heb ik na het kiemen niet meer gezien, de koolrabi’s zijn kale stokjes, de half opgevreten aardbeien hebben we weggegooid, de pas gekiemde lenteuitjes liggen verpieterd op hun zij, en zo kan ik nog even doorgaan. We bestrijden dus allang niet meer. Maar beschermen mag natuurlijk wel. We maken en gebruiken knoflookaftreksels. En in elk gat van de woelratten en mol dat ik tegenkom stop ik takjes met citroenmelisse en/of munt (ze zouden niet van die geur houden en wegblijven, zover zijn ze helaas nog niet :-)).

En we hebben de aardbeien maar weer eens afgedekt met een felblauw net (en heel goed en rondom bevestigd zodat een vogel er niet in verstrikt kan raken). Foto bovenaan dit blog.

Ik verzin nog hoe ik op een veilige manier de blauwe bessen zou kunnen beschermen. Misschien toch nog een poging wagen met de bewegende glimmers. En we hebben na het zien van de eerste vraatschade aan de doperwten het vliesdoek maar weer over het rek met de planten gedrapeerd. Ha, dat helpt! De duiven kunnen er niet op landen en niet van eten, en eronder kruipen durven ze niet. En dus kunnen we komend weekend de eerste verse doperwtjes oogsten. En we hebben sla. En dus eten we met Pinksteren ‘petit pois à la française’ (gestoofde doperwtjes met sla). En als dessert verse aardbeien met een scheutje vlierbloesemsiroop. Ik verheug me er nu al op!!

Gelukkig gaat er dus nog wel wat goed. Met de tomaten in de kas gaat het eigenlijk uitstekend (ik durf het bijna niet te zeggen). En de appelbomen hangen vol, de braam doet het goed en de komkommer krijgt zijn eerste mini-vruchtjes. We genieten van kruiden, vaste planten en eenjarige bloemen, waarvan de eerste beginnen te bloeien. Een aantal Dahlia’s groeit goed en ik zie de eerste knoppen (maar er zijn ook Dahlia’s waar ik, dankzij de slakken, alleen nog maar een nerfje van zie). Dit is een jaar waarin meer mislukt dan lukt.

En dus wordt het tijd om weer te zaaien. Er is door alle plaagdieren zoveel mis gegaan dat ik een boodschappentas met zaden heb gevuld om opnieuw te zaaien. Worteltjes in een speciekuip (ha, dat zal de woelratten en mol leren). Nieuwe bietjes, nieuwe rode en groene kolen, koolrabi’s en rucola. En als ik dan toch bezig ben zaai ik nog wat nieuwe boontjes, en een courgette, wat gele mosterd (ik wil mijn eigen mosterd gaan maken dit jaar). Wat dille want die heeft het ook niet overleefd, en natuurlijk flink wat knolvenkel. En op de valreep nog wat bleekselderij. En als ik toch bezig ben kan ik gelijk nog wat komkommerkruid zaaien, en goudsbloemen voor de calendula-olie. Ik heb nog plek voor een rijtje pluksla, en wat vrolijk gekleurde snijbiet is ook altijd welkom. Slangenradijs om het op te vrolijken, waterkers voor in een pot in natte grond. Korenbloemen, en Nieuw-Zeelandse spinazie want die waren opgevreten door de slakken. En stengelsla en stengelui. En zo kan ik nog even doorgaan…….

Als er heel veel mislukt is dat heel jammer. Maar er is één voordeel: er kan weer overnieuw worden gezaaid, met alle plezier en volle verwachtingen die daarbij horen!

Tot slot nog even de links naar 2 inmaakreceptjes die ik vorige week al op de website plaatste (ik was vergeten het vorige week te melden): Vlierbloesemsiroop met Riesling en citroen (verrassend en bijzonder lekker, vinden we zelf), en Vlierbloesemsiroop met limoen en munt (iets meer traditioneel maar door munt en limoen heerlijk fris).

En zoals altijd nog 1 foto van een bloem. Ik had een paar jaar geleden op een bepaalde plek in de tuin Digitalis Pam’s Choice. Afgelopen najaar verschenen op diezelfde plek ineens nakomelingen van die mooie donkerroze Digitalis. Deze kinderen zijn iets lichter van kleur maar niet minder mooi of welkom!! En na de bloei mag ze zich weer fijn uitzaaien.